sábado, 31 de diciembre de 2011

Feliz 2012

Pues se acaba el año, es el último día de 2011 y habrá que despedirse de él, aunque sea por tradición o por otra cosa; ¡ha sido el año de nacimiento de El Ártabro Impasible!.

¿Qué fue lo que hizo que "naciese" este chapucero blog?, pues realmente no hay causa, simplemente nació en la primavera de este año y desde entonces ha ido actualizándose de un modo más o menos puntual, ¡lo cual creo que ya es todo un logro para mi!. He tocado varias temáticas y espero que al menos un par de lectores se hayan entretenido o se hayan acordado de mis muertos (no despertar indiferencia en todo el mundo lo consideraría todo un logro), ya solo con eso me parece que este (repito) modesto y chapucero blog habrá cumplido su función.

Pero ojo, no es una despedida del blog, es simplemente una despedida del año, en 2012 El Ártabro Impasible seguirá más o menos puntualmente fiel a su cita y seguirá presentando las reflexiones de este simple loco.



Feliz año 2012 y como digo siempre ¡salud!

jueves, 29 de diciembre de 2011

No podemos con lo complejo

Lo fácil, lo evidente, es lo que hemos conseguido que sea lo que siempre buscamos. No nos gusta complicarnos, o más bien puede ser que lo que no queremos es pensar; es posible que esa lamentable frase que todos hemos oído en alguna ocasión: "no estás aquí para pensar", se haya convertido en un nuevo totem para todos nosotros.

Esta idea me vino esta tarde a la cabeza en plena conversación justo cuando me dijeron una frase demoledoramente cierta: "si la gente no entiende una película y hay proyectado un remake de Hollywood esa gente no debe preocuparse ya que en breve se la darán masticada", ¡y por desgracia es una gran verdad!, lo complicado no interesa, interesa que nos den todo "masticado", vivimos en una época en la que un hombre renacentista (o mujer, vale, no vaya a ser que me tilden de misógino las mal llamadas feministas, venga digamos persona humana renacentista olvidando que hombre es genérico....) se moriría de hambre a no ser que se reconvirtiese en tertuliano televisivo o político "presuntamente" corrupto.

Pero bueno, no seamos pesimistas que ya lo soy yo bastante por todos, en la lejana Artabria y en todo el orbe estamos en las fechas navideñas (no deja de ser curioso que la fiesta de la concepción y del nacimiento de Cristo sea el mismo mes, como bien me recordaron esta tarde, pero no es plan de acabar de golpe con las tradiciones cristianas romanas imperantes en occidente) y el "buen rollo" aparentemente reina en las gentes así que ¡pensemos en positivo!; todo fluye, luego todo cambia, por lo que es muy posible que lo que hoy os cuento cambie para bien y pase simplemente a ser un recuerdo, una anécdota de un tiempo pasado.


¡Salud!

sábado, 24 de diciembre de 2011

Navidad

Suponiendo que en algún momento este modesto y chapucero blog ha sido original hoy va a dejar de serlo por unos momentos, e imagino que ya os imagináis el motivo.

Como todos sabéis esta noche es nochebuena y mañana navidad saca la bota... bueno no, eso no era lo que quería decir. Lo que realmente quiero decir es simplemente desear que en estas fechas en las que, bien por creencias religiosas, bien por adaptación de tradiciones paganas,  o bien por el hecho de querer hacer borrón y cuenta nueva con todo lo sucedido durante un año y quedarnos con lo bueno, la mayoría de la gente está en un "ambiente" en el cual los buenos propósitos son los que (aparentemente) mandan sobre todo espero que esas buenas intenciones triunfen por encima de todas las cosas, y deseo que las reuniones familiares sirvan para disfrutar de los seres queridos.

Sé que no es nada original lo escrito, y que seguramente hasta sea muy mejorable, pero creo que en un día 24 de diciembre no tenemos que ser originales, sino que tenemos que intentar que todo el "buenrrollismo" que nos invade nos ayude (al menos un poquito) en todos los días del año.



¡Salud! (y ¡Feliz Navidad!)

P.D. ¡Y cuidado con los atracones navideños!

miércoles, 14 de diciembre de 2011

Sexo salvaje.....

Como diría el anuncio ¡ahora que he llamado vuestra atención empezaré a hablar! (suponiendo que tenga algo que decir). Hoy solo puedo deciros una cosa ¡bienvenidos al mundo de lo absurdo!.

Vale, sé que es una soberana tontería, pero es simplemente una simplona presentación de una duda que tengo, ¿realmente qué se busca en la prensa "seria"?, ¿se busca colocar titulares o contar noticias?, ¿acaso no hemos visto nunca un titular rimbombante y luego al leer la noticia vemos que la noticia es la cosa más normal del mundo?, conclusión, ¡la prensa es absurda!.

El deporte, ¿alguna vez alguien ha escuchado detenidamente las declaraciones de la gente que rodea al deporte?; bien sean deportistas, entrenadores, aficionados, periodistas, dirigentes e incluso a los antideporte, ¿acaso no dicen en el 90% de las ocasiones lo mismo?, eso es lo que hace que ese 10% restante sean fenómenos, conclusión ¡el absurdo manda!.

La música, seamos serios (si podemos) ¿hay algo más absurdo que las presentaciones de discos?, si alguien lo duda que piense en las presentaciones de discos que hace algún "artista".

La política, ¿tiene lógica que los políticos no digan nunca lo que piensan?, y siendo eso así ¿tiene sentido que la sociedad los elija para dirigir el futuro de países, regiones, ciudades, etc.?. No carece de sentido, a no se que vuelva a pasar lo mismo ¡es el imperio de lo absurdo!

El trabajo ¿tiene sentido que la gente que trabaja odie el trabajo pero la gente parada esté deseando tener trabajo.... para odiarlo?, ¡salve al don absurdo Señor de todo lo existente!.

En definitiva, (repito por si no ha quedado claro) se trata esta de una entrada absurda, pero es evidente que el mundo es un poco absurdo así que tendremos que finalizar con algo acorde a todo lo escrito.



¡Salud!

P.D. Creo que lo más absurdo de todo esto es la letra de la canción.

lunes, 12 de diciembre de 2011

Ollade ó detalle

A miúdo acontece, soamente ó ollar os pequenos detalles un remata por reparar no que realmente o rodea. Semella unha parvada, pero é unha gran verdade, é nos pequenos detalles onde un pode detectar trocos no que nos rodea ou nunha sociedade, tanto para ben coma para mal.

Hai exemplos de tódolos típos, lembro unha curiosidade que me contaran nunha ocasión, unha muller ía no seu coche coas suas fillas pequenas e comeza a sonar a canción "Mujer contra Mujer" de Mecano (non vos preocupedes, non vou incluir unha ligazón ó video de Youtube desta canción, xa está contaminado dabondo o meu blog co que eu tento escribir) e unha das nenas preguntoulle á sua nai de qué ía a canción; a nai pasou por tódalas cores e inda non respostara cando a outra pequena dí "fala de dúas mulleres lesbianas que se queren". Velaí o que eu dicía antes, un pequeno detalle, pero duas nenas non ven coma algo tabú o feito de que duas mulleres sean parella; o pequeno detalle amosa un troco, un avance da sociedade.

Nembargantes o que tamén podemos atopar outros detalles, é posible que se me tilde de carca polo que vou dicir pero foi algo que me aconteceu en duas ocasións no supermercado (sí xa sei que é un sitio estrano), é o pequeno detalle que amosa un problema a arranxar; as situación foi a seguinte, mentres o que suscribe simplemente estaba a ollar as datas de caducidade das tarriñas de queixo de Burgos no super (hai que mercar a que caduque máis tarde ¡digo eu!) tiña ó meu lado a unha nena acompañada da sua nai (nai que tiña unha faciana de desesperación indescriptible) pois ben, a pequena soamente dicía "quero esto, quero aquelo, quero o de máis aló" e , sorprendentemente, a nai simplemente facía o que dicía a nena (á que lle calculei uns 5 anos). O detalle, quen manda é a nena, o problema que amosa: na miña opinión chega a explicar o problema que atopan os profesores nas aulas, hai nenos que por mor da educación que teñen na súa casa rematan por ser pequenos tiranos.

E todo este "tocho" ¿que obxectivo ten?, pois moi sinxelo ¡que as árbores vos deixen ver o bosque!.

E aquí tedes o enlace musical desta tirada, xa sei que non ten nada que ver, pero levo dous dias con esta simpática canción na cabeza e ¡négome a colgar nada de Mecano!


¡Saúde!

sábado, 3 de diciembre de 2011

Tópicos de ida y vuelta

Pues tras unos días de ociosidad artabriana ¡vamos a comentar algo de lo que se ve continuamente!, ¿cual es la palabra del año? (por nuestro bien espero que solo del año, pero temo que no), ¡efectivamente!, la palabra es ¡RECORTE!.

Recorte, tras recorte; esa parece ser la noticia permanente de estos días, en estos meses, y (repito) espero que no en estos años. Pues mira tu por donde estamos ahora mismo ante un acueducto (porque creo que llamar puente a la próxima semana es quedarse corto)de días festivos, y es una de las cosas que desde la capital de España (que para vuestra información es Berlín y no Madrid) quieren recortar; en su momento salió la noticia de que la Canciller de Europa....(perdón quería decir Alemania) indicaba que una de las cosas a cambiar en nuestra "manera de trabajar" era eliminar los puentes y los festivos ya que ello mejoraría nuestra productividad. No deja de ser curioso que el destino de vacaciones paradisiaco que anhelan disfrutar los alemanes es este país que no funciona, que no tiene nada bien, y qué (tirando de tópicos) es la anarquía personificada.

Está claro, la situación actual es catastrófica pero ¿es necesario tirar de tópicos para atacar a un país?, el tópico de los festivos en España es bastante sangrante, ya que no tenemos más que el resto de países de la UE, pero por desgracia se ha instalado en el ideario popular que este es el ¡País de la Vagancia! es el ¡País de la Fiesta y de no trabajar!. Hay un problema con los tópicos, y es que todo el mundo tiene que sufrir alguno, es como si desde aquí decidiésemos juzgar a la poderosa Alemania con los tópicos que se la aplican... está claro una cosa ¡tenemos que hacerles caso ya que en caso contrario...invadirán Polonia!....(y mejor no seguir con tópicos alemanes por si acaso); por favor, ¡seamos un poco serios!, sino tendremos que acabar las cartas poniendo un : Angela über alles, über alles in der Welt! y tampoco creo que queramos eso ¿o sí?

En resumen, olvidemos los tópicos y pongamos un poco de sentidiño, si podemos.....y de paso a ver si alguien que todos conocemos dice algo antes de hablar con el Rey ¡si le parece bien!.



¡Salud!

miércoles, 23 de noviembre de 2011

Similares casi iguales

¿Hasta qué punto nos podemos considerar originales?, ¿hasta qué punto podemos decir que lo que hacemos no lo copiamos?, ¿hasta que punto la creatividad no es en el fondo imitación o perfeccionamiento?.

¿Acaso no han tenido todas las civilizaciones espectáculos para entretener a las masas?,¿acaso no ha existido literatura en todas las civilizaciones?, ¿acaso el deporte no ha existido siempre?, ¿acaso la política (y por ello mismo la corrupción, por desgracia) no existió desde el principio de los tiempos?.

Tenemos distintos idiomas, aparentemente diferentes entre ellos, pero analicemos una cosa; si a los asiáticos los que podríamos denominar "idiomas europeos" les suenan extraordinariamente iguales y a los europeos nos sucede lo mismo con los "idiomas asiáticos" ¿podríamos afirmar sin miedo que si nos visitase un extraterrestre encontraría todos nuestros idiomas extraordinariamente parecidos?, la respuesta creo que sería que sí.

Como conclusión podríamos decir que, a pesar de lo que parece, somos extraordinariamente parecidos estemos donde estemos y seamos de la cultura que seamos por lo que, con la que nos está cayendo encima ¡no debería costarnos tanto llegar a alguna salida coordinada!, pero, por desgracia, el hombre tiene una característica también muy común en todo momento: el Egoísmo (sí con mayúsculas), creo que contra eso tenemos que luchar (si podemos).



¡Un saludo!

domingo, 20 de noviembre de 2011

Y se eligió

Pues sí, finalmente se ha elegido, finalmente las elecciones se han llevado a cabo y Rajoy y su PP han ganado (es una curiosa coincidencia que el 20N un gallego alcance el poder en España habiendo muerto un 20N el último gallego que gobernó España....., ¡espero que no haya paralelismos!). En este momento, y con la que cae, el PP tiene prácticamente todo el poder en el estado (Gobierno Central, Comunidades Autónomas y poder Municipal), así que ahora solo le queda una cosa ¡trabajar!.

Pero me ha llamado un dato la atención, un dato que podría ser un poco deprimente, estamos en un ambiente político tan podrido que no se gana por méritos propios sino por deméritos del rival (recalco rival y no enemigo, porque hay que leer cada cosa de un bando y de otro que dan ganas de vomitar). Todo esto no es simplemente palabrería, como persona de ciencias que soy considero que los números no engañan, pues bien, el PP ha sacado el mismo número de votos que en 2008 y en ese año perdió las elecciones; la conclusión está clara, la "curiosa" manera de ¿lidiar? la ¿crisis? del ejecutivo Zapatero ha sido quien ha llevado al PP a la Moncloa, y no sus "méritos personales".

Hay otro dato a tener en cuenta de estos resultados, ha subido la abstención ligeramente (no parece que de un modo exagerado); pero por lo visto lo que sí ha subido de un modo destacable ha sido el número de votos en blanco, en un país civilizado eso debería dar que pensar a los políticos ¿sucederá aquí? me temo la respuesta y espero no equivocarme.

En resumen ¡a ver qué pasa!; ¡crucemos los dedos!. Yo me temo que simplemente seremos (como ya sucede) unos títeres de "Merkozy", pero bueno, ya se sabe que como todo lo que escribo ¡tan solo son las palabras de un loco!.


¡Salud!

P.D. Un simple inciso; utilizar la discutible ¿canción? Paquito el Chocolatero para festejar una victoria electoral debía de estar penado por la ley.

sábado, 19 de noviembre de 2011

Jornada de Reflexión

Reflexión, ¡qué palabra!, ¡qué rimbombante!, ¡qué bonito es leer hoy en los medios "Jornada de Reflexión"!. Lo más curioso del tema es que, según la ley electoral, los partidos políticos hoy no pueden pedir el voto para ellos...., pero en cambio tienen a los "independientes" medios de comunicación haciéndoles el trabajo sucio (¡es maravilloso nuestro decadente sistema!).

Pero parémonos a hacer lo que hoy se supone que deberíamos hacer, reflexionar para ver a quien votamos mañana, reflexionemos sobre la situación y decidamos que nos parece mejor para el país. Pues bien, partamos del axioma de que nuestro sistema es (de hecho pero no de derecho) bipartidista, ello implica que tendremos que elegir entre el partido en el gobierno (PSOE) o el partido el la oposición (PP), hasta aquí la cosa es sencilla; pero ahora viene lo difícil ¿qué nos han dicho los dos partidos durante la campaña electoral?, pues lo podemos resumir en una frase:

¡Uhhhhhhhhhhhh!, ¡que viene el lobo!

Para los del PSOE el lobo es el PP que se va a comer hasta a los niños y para los del PP el lobo es un híbrido del PSOE y la prima de riesgo que ya se ha comido a los niños pero ellos aun no lo saben (curioso, los peperos han visto una peli de Amenabar....).

Ante esto ¿que hacemos?, ¿nos echamos al monte?,  ¿nos lamentamos por no haber creado nuestro propio partido?, ¿nos negamos a votar?. Pues bien, lo de echarse al monte no es mala idea (y de paso lo limpiamos un poco porque comom venga un verano cálido el año que viene ya lo veo ardiendo de nuevo) aunque no sé que ibamos a arreglar; lo de crear el propio partido tampoco es mala idea (asumámoslo, todos somos unos corruptos en potencia) pero habrá que dejarlo para más adelante, pero definitivamente lo que hay que hacer es ir a votar.

Hay que votar, en blanco o a un partido que te haya convencido (o casi) o con una pinza en las narices si vas a votar al bipartito pero hay que hacerlo. La legitimidad de un parlamento y un senado elegido con una gran abstención siempre sería poca y discutible, por eso opino que hay que ir a votar y a ello animo, creo que el sistema hay que reformarlo desde dentro y no desde fuera (sé que es más lento pero creo que es lo correcto).



¡Salud! (y esperemos que "Merkozy" no nos intervenga ya el lunes, ¿o ya lo estamos?)

martes, 15 de noviembre de 2011

Decadencia

Millonada, es la mejor palabra que resume la campaña electoral (así la llaman) que estamos viviendo. Millonada por el dineral que están gastando los partidos (curioso, el dinero de los partidos sale de los presupuestos generales del estado, es decir, del bolsillo de todos los contribuyentes), millonada ya que millonario también es el número de promesas vacías de contenido que tenemos que aguantar elecciones tras elecciones, y millonaria es la vergüenza propia y ajena que se siente al ver el "show" de los mítines electorales (ahora mismo incluso 3 al día por candidato).

Siempre me ha parecido admirable el montaje de lo mítines, el objetivo es meter en el recinto la mayor cantidad posible de palmeros.... parece ser que la Feria de abril sevillana tiene un gran rival que le gana por goleada.... Me repito, y sé que en pocas lineas es muy cansino pero ¿acaso puede el espectáculo de banderas de plástico ondeantes despertar el ansia por ir a votar?,¿no despertará más bien el ansia por leer un buen libro, ver una buena película o directamente ir a vomitar por causa del lamentable espectáculo dado por anónimos conciudadanos?.

Pero bueno, ¿de qué preocuparse?,  ¡no pasa nada!, siempre ha sido así (nos dicen) y por ello no podemos hacer nada (siguen diciendo). Nuevamente es admirable este planteamiento pasota que ha anidado en la sociedad y que es la base de nuestro ¿adorado? bipartidismo ( o más bien "nopartidismo"). Es evidente que lo único que puede despertar esto es pesimismo de cara al futuro de una sociedad; pero visto que la decrepitud de nuestra economía es igualmente evidente, está claro que la sociedad también va camino de la misma decadencia que se corona con un gobierno de castas. Y ¿qué es lo peor?, que por desgracia así va a ser.


¡Salud!

miércoles, 9 de noviembre de 2011

Mentiras

Pues sí, caí en la trampa, como millones de españoles (imagino) vi la magnifica actuación de Faemino y Cansado 2.0. .... quiero decir, de Rajoy y Rubalcaba (también conocidos como "El Insidias" y "Rodriperezrubalcaba"), y por desgracia solo he sacado en limpio dos frases ¿maravillosas? que realmente son la misma.

Realmente no recuerdo quien dijo la primera frase y quien empleó la segunda más tarde como réplica, pero son de una sencillez muy preocupante: uno de los candidatos dijo "usted miente", referido al otro candidato, mientras que ese otro candidato minutos más tarde dijo "el que miente es usted". Analicemos esto, ¿acaso no es la verificación práctica de que los dos mienten?, ¿acaso no es una demostración pública de que la mentira está profundamente enraizada en la casta política? o bien ¿están simplemente interpretando unos papeles perfectamente guionizados por sus asesores?.

Sea lo que fuere, esto no parece que sea bueno para el pueblo que aspiran a gobernar y de hecho gobernarán en unas semanas.....; lo más lamentable es que el que va a ser sustituido no ha sido precisamente bueno para su (nuestro) pueblo (nosotros).


¡Salud!

miércoles, 2 de noviembre de 2011

Dudas existenciales sencillas

¿Las consultas populares son un problema?

¿Las votaciones son negativas para un país?

¿Es necesario que alguien de fuera nos diga lo que tenemos que hacer?

Si las respuestas a todo lo anterior son sí, ¿puedes considerarte un demócrata?

Y una pregunta final ¿la Democracia existe?


¡Salud!

sábado, 29 de octubre de 2011

Los años aumentan

¡Qué locura!; ¡dos entradas diferentes en el mismo día!, la única causa es que debo estar haciendo mayor, y sí, efectivamente ese es el motivo: ¡hoy es mi cumpleaños!. Simplemente quería compartirlo con los que voluntaria o accidentalmente hayan pasado por este humilde y chapucero blog ártabro.    
          
                              

¡Salud! (¡y gracias!)

Trocos. ¿Poden acontecer?

Din que os trocos son algo bo, din que os trocos axudan á evolución das xentes, din que aportan cousas novas ó seu xeito de pensar, de actuar, en definitiva, de vivir; iso soamente amosaría que a rutina é o inimigo mortal do home, polo menos da sua evolución.

Tras este plantexamento soamente hai que ollar ó noso redor, por unha banda vemos que hai unha inacabable cantidade de normas que, polo noso suposto ben, dinnos como hai que actuar; por outra banda vemos coma hai lugares onde presumen de estar nunha revolución (se revolución significa trocos rápidos e unha revolución dura máis de 50 anos.... algún erro hai) sen que nada sexa distinto ó día anterior; e por outro lado tamén temos as incribles loitas que acontecen nas sociedades actuais cando alguén ten a idea (tola ou non) de troca-las normas vixentes.

¿Incoherencias?, aparentemente sí pero, por sorte ou por desgracia, penso que no fondo iso amosa unha brutal coherencia do ser humano consigo mesmo, simplemente é unha demostración do xeito de pensar e de actuar do 80% (e son moi xeneroso) da humanidade: egoismo. O home é egoista " per se" e por sorte hai xentes non egoistas que nos fan ter unha ilusión de troco verdadeiro que en ocasións triunfa.

O máis incríble é que todo este texto ía tratar do troco horario desta fin de semana e de como en Galicia (por motivos que prefiro non entender) temos mal a franxa horaria, pero xa me coñecedes, soamente son un tolo que divaga. Inda que , de tódolos xeitos, no fondo ¿non é o que divaguei a causa final deste erroneo uso horario?, deixadeo, son divagacións dun tolo.



¡Saúde!

jueves, 20 de octubre de 2011

Día histórico (ojalá)

Sentimientos encontrados tengo hoy, pesimismo y esperanza ¿es posible?, pues juraría que sí, pero casi prefiero simplemente prometerlo.

Volvía esta noche a casa por una céntrica calle de la ciudad, y hubo un momento en que me paré a hacer algo muy sencillo y a la vez muy complicado, observar a mi alrededor, y ¿qué vi?, la demostración práctica y palpable de lo que es la crisis. Me explico, en menos de 100 metros vi sedes de cajas de ahorros que cambian de nombre 2 veces en 6 meses, solares semiabandonados (incluso sin el semi) , tiendas, un montón de tiendas, que a pesar de estar dedicadas a distintos tipos de comercio tenían algo en común (ese algo era un cartel que decía "Liquidación") y finalmente locales en alquiler o en venta. Ayer veía un reportaje en el que hablaban de la ciudad de Detroit y de como había barrios enteros abandonados, creo que lo que allí ya ha sucedido tuvo que empezar con algo similar a lo que hoy vi en mi ciudad; es evidente que cuando uno se para a observar ve realmente que la devastación ha llegado, desconozco si está en un estadio inicial o (ojalá) está en su último estadio, pero ha llegado. Frente a este panorama ¿como sentirse?, pues el pesimismo es lo más lógico.

Pero en cambio hoy ha pasado algo que nos esperanza, lo que haga qeu convivan esos dos sentimientos antagonistas: ETA anuncia el cese de su actividad. Creo que esperanza es la palabra más adecuada, la gente de mi generación alcanzó la mayoría de edad en el época del secuestro y asesinato de Miguel Ángel Blanco; somos una generación para la cual su primera manifestación posiblemente fue una en la que se pedía la libertad de Miguel Ángel, hemos visto como nacía el espíritu de Ermua, hemos visto como los políticos lo prostituían, hemos visto dos treguas de ETA durante las cuales se volvió a armar y luego volvió a matar, por lo que por mi parte puedo decir es: ¡ojalá esta sea la definitiva!, pero tengo que verlo, aún así ¡ojalá!.

Tengo la esperanza que hoy sea un día que pasará a la historia por la desaparición definitiva de ETA, pero realmente no es necesario esperanzarse con ello ya que también ha sido el día en que se ha producido la muerte del dictador libio Gadafi, la duda es ¿como funcionará su país a partir de ahora?, la historia lo dirá y juzgará.



¡Salud!

jueves, 13 de octubre de 2011

Nada nuevo bajo el sol (sí incluso aquí)

Me repito, sé que parezco un plato demasiado especiado (y siendo mio posiblemente mal elaborado), pero es lo que hay, día tras día me sorprendo de que la gente se sorprenda (valga la redundancia) por la existencia de movilización social en contra de la situación y la casta política actual.

Ayer fue día 12 de octubre, día de la Hispanidad es como le llaman (aunque ha tenido muchos nombres), que es  festivo en toda España; como es sabido ese es el día en el que en Madrid hay un gran desfile militar al que son invitados los "mandamases" de todo el estado (y también en los últimos años ha sido el día en el que a ZP le llaman de todo menos guapo), pues bien, entre ellos estaban los candidatos a presidente del gobierno de los dos grandes partidos: Rajoy y Rubalcaba, y los dos se han destapado con unas escalofriantes declaraciones: "hablamos 15 minutos de la campaña y de fútbol", ¡genial! el circo ya es lo único que importa, ya se han olvidado hasta del pan.

Estamos en unos días en los que los temas importantes; llámese crisis, que conlleva la generación de paro, destrucción de riqueza, generación de problemas sociales e incluso familiares; no son cosas importantes, son más importantes noticias sobre si a Rubalcaba le ponen fundas en los dientes o si las reuniones de TODOS los grupos políticos con un presunto empresario corrupto hacen más malos a los azules a los rojos o a los celestes....(patético).

Y ante esta situación vemos que el movimiento 15M se ha globalizado (no deja de ser irónico la verdad) y se ha convertido en el 15O; vemos que los indignados han llegado a Wall Street ¡al corazón económico del imperio!, vemos como desde el primer momento ha habido movimientos por la vieja Europa, e incluso por la poco joven Hispanoamérica (que por desgracia parecía más dada a seguir a líderes populistas que a moverse en grupos, ¡por suerte algo parece cambiar!); en definitiva, vemos que la gente se ha movido pero la clase política sigue anquilosada en unos esquemas de otro tiempo que temen abandonar ya que temen perder su "poltrona".

En fin, teniendo en cuenta que en el caso español la mayoría de los candidatos son "dinosaurios políticos" no deberíamos extrañarnos su falta de flexibilidad, pero seamos ilusos por un momento, pensemos que es posible que escuchen al pueblo lo que dice y no le digan al pueblo lo que tienen que decir, al menos por una vez.



¡Salud!

lunes, 10 de octubre de 2011

Coherencia vital

Lo que uno más puede temer es convertirse en aquello que critica, desgraciadamente parece que es el sino de muchos de nosotros, llega un momento en que nos convertimos justo en aquello que criticamos, si criticamos la forma de pensar de una persona es más que probable que acabemos actuando de esa manera, si presumimos de ser independientes llegará un momento en que lo que seamos sea dependientes, si criticas una ideología política seguramente acabes defendiéndola, si criticas a un manipulador seguramente es que seas un manipulador en ciernes, si llamas loco a alguien ¿quién te dice que tu no serás el próximo loco?.

El problema es que parece que en el fondo tenemos una increíble capacidad predictiva, realmente lo que tememos con mayor fervor es lo que es posible que nos pase, ante esto, la única salida que veo es evolucionar, alcanzar la coherencia vital, la cuestión es ¿podemos?.



Salud


domingo, 9 de octubre de 2011

¿Evasión es victoria?

Evasión o victoria, curioso título para una película y curiosa frase hecha que se ha asentado en nuestra vida, incluso diría más, en nuestra cultura popular. Parece ser que evadirse se tiene que interpretar como una derrota y no evadirse es una victoria, curioso, en la actual sociedad parece que lo contrario es lo que es real, es decir, evadirse es vencer y no evadirse es perder.

Pasotismo, eso parece ser lo que se busca y se ha conseguido, parece que la mítica frase "no te metas en política" del franquismo ha evolucionado a "no te metas en nada" y ha cuajado en la sociedad. Tenemos un país en el que entre la telebasura 2.0 y el fútbol a granel (ojo, me reconozco futbolero) parece el aire que ayuda a respirar a la gente, y eso cayendo la que cae; un ejemplo que vi de todo esto es el escándalo que se montó la semana pasada con la millonarias "indemnizaciones" que se llevaron antiguos "mandamases" de NCG, es curioso, simplemente multiplicando los importes que ya se había facilitado hacía más de un mes se veia lo que iban a cobrar, pero hizo falta que la prensa ¿independiente? publicase la noticia para que el rebaño se indignase, ¡impresionante!, ¡indignación a la carta! (ahora habrá que ver que se buscaba con ello).

Pero bueno, como dije muchas veces, todo esto no es mas que la opinión de un loco así que ¡mundo evádete!.



¡Salud!

viernes, 30 de septiembre de 2011

Soy gallego y sé hablar castellano

La verdad es que es algo que se repite cada cierto tiempo, es algo que demuestra que la educación recibida por la clase política está llena de tópicos y prejuicios provincianos, pero desgraciadamente es algo que no nos retrata a los gallegos muy bien al ver determinadas reacciones.

Imagino que habrá bastante gente que ha leído la noticia sobre la "desafortunada" defensa del nivel del castellano de los niños catalanes (lo hace atacando a andaluces y gallegos, ¡qué original!, ¡qué provinciano!, eso demuestra que se puede ser un paleto de manual naciendo en la cosmopolita Barcelona) hecha por el presidente de la Genetalitat catalana Mas. El ¿honorable? Mas viene a afirmar que el nivel de castellano de los niños catalanes está al nivel de los mejores, y no al nivel de la "chusma" que no se puede entender (curioso argumento en el que demuestra o bien un clasismo radical o bien un todo vale), lo más curioso es que nuevamente se ataca a gallegos y a andaluces, casualmente jamás a vascos o a catalanes (en este caso es normal, ya que es un catalán en que demuestra su paletismo); es interesantísimo que el autoproclamado "rico del estado español" ataque a las comunidades pobres incluso en estos temas, ¡bravo!, ¡viva lo rancio!.

Pero de todos modos he divagado demasiado, lo que más me indigna de la noticia son determinados comentarios, de gallegos contra gallegos. Es indignante que haya gente a la que las rivalidades entre vecinos no le deje ver la realidad, hay gente que ríe la gracia de este clasista, hay gente que afirma "¡sí, es que a los de Coruña no se les entiende!; y todo por una rivalidad mal entendida. Parece que no se enteran (o no quieren enterarse) que el ¿honorable? ha nombrado Coruña como podría nombrar cualquier otra ciudad gallega, pero bueno, eso demuestra que el cainismo galaico es endémico, da igual ser sodomizado por el de fuera si al vecino lo sodomizan más veces, ¡es lo que hay!.

Para acabar parafrasearé a un poeta gallego llamado Eduardo Pondal en su poema "As queixumes dos pinos", que para más datos es el Himno Galego : "Máis só os ignorantes, e féridos e duros, imbéciles e escuros nos entenden non" para los que no lo entiendan: "Pero solo los ignorantes, y salvajes y duros, imbéciles y oscuros no nos entienden no"; es curioso, Pondal es el Nostradamus gallego, en 1890 definió a Mas, ya que por lo visto no nos entiende.



¡Salud! (y ¡fuera prejuicios clasistas!).

jueves, 29 de septiembre de 2011

Ó rematar sí era Barbaria (e III)

Sobreviviran, a tolemia seguía pero os bárbaros marchaban á sua casa, o camiño era por terra e pese a non estar moi seguros pediron a axuda do deus Gepus e él axudounos, inda non saben coma o fixeron pero chegaron a Barbaria, calados, centrados no camiño amosado por ese lonxano deus e sen ollar ás suas costas.

Á chegada a Barbaria pararon en Fortaleza do Rio, a primeira vila de Barbaria ó vir de Mariña e alí tiveron un festín, estaban moi tensos pero a ledicia da volta á terra gañaba ó medo. Na mente da maioría dos bárbaros soamente estaba o intre de chegar á sua casa na Cidade do Facho pero un deles non pensaba niso, un deles tiña unha obsesión co grupo, o grupo sería del ou de ninguén, o grupo sería asoballado pola sua vontade ou non viviría.

O que aconteceu non sei se é bo ou malo, a tolemia do bárbaro abarcaba toda Barbaria, quería controlalo todo, todo debía xirar ó redor del, definitivamente cruzar a fronteira non era algo bo para os bárbaros, a tolemia aniña nalgún neles e non sae.

Ós nosos amigos soamente lles queda loitar contra o seu antigo compañeiro, pero ben visto, eles eran bárbaros a sua terra era Barbaria e por algo tiñan ese nome; loitaban todo o tempo polo que simplemente farían o que sempre fixeron, loitar. E ante todo isto ¿acaso a expedición a Mariña toleou ó bárbaro?, comeza a verse que non, xa era un tolo en Barbaria, e Barbaria chamábase así por algo.

viernes, 23 de septiembre de 2011

Cizaña

Todos conocemos a alguien que actúa de ese modo, tienen la increíble capacidad de hacerlo y que aunque suceda en nuestras narices no nos demos cuenta, y justo es cuando ya ha pasado el tiempo cuando vemos lo que ha sucedido.

Lo hemos visto siempre, pero al escuchar esta mañana en la radio una referencia al escándalo sucedido ayer en TVE me ha venido a la mente. Ayer los políticos que están dentro del consejo de RTVE (siempre me pregunté qué hacen los políticos mandando en un medio de comunicación, pero es evidente, si quieres manipular a las masas tienes que controlar los medios) decidieron oficializar la censura previa informativa (realmente da la sensación que existe desde hace mucho tiempo, pero es echarle mucho valor,o mucha caradura, oficializarlo) y lo que es más delirante es que representante (no sé de que partido) que lo propuso para votación ¡se abstuvo!, ¡es un fenómeno!, ¡es el paradigma del que siembra cizaña!.

Era yo muy niño cuando descubrí lo que significaba la palabra cizaña, fue gracias a un cómic de Asterix que precisamente tenía ese título: "La Cizaña"; pero el desconocimiento de la palabra no me había impedido conocerla, quizá no entre mis amigos (aún éramos unos niños, podríamos ser unos pequeños cabronazos, pero se nos veía venir) pero sí entre los "maduros adultos". Han pasado los años, he crecido, dudo si he madurado ya que eso lo tendrá que valorar la gente, pero conforme he crecido he visto como la cizaña ha crecido conmigo, a mi alrededor, y he visto como todo el mundo sin excepción la ha sembrado alguna vez, pero también he visto como hay gente que se dedica a tiempo completo a su siembra, desconozco la causa pero imagino que algún beneficio les reportará.

No es que personalmente me haya sucedido nada relacionado con ello, pero la anécdota político-televisiva que antes comentaba me hace ver que precisamente de esta última clase son nuestros "amados" líderes; ansían dividir a como de lugar, enfrentar cueste lo que cueste, plantear situaciones de blancos y negros (que no de grises, nota para evitar que se escandalicen los políticamente correctos: ¡no hablo de razas ni de policías de Franco!), todo con un único fin, crear un caladero de votos sumiso y asegurarse con ello una poltrona; lo peor es que un planteamiento tan pueril funciona, tenemos lo que nos merecemos.



¡Salud! (si os dejan)

martes, 20 de septiembre de 2011

Verdadero valor.

Es una persona, un ser humano, y cada vez que se tiene la suerte de hablar con esa persona uno siempre aprende algo (independientemente de que hablemos de un tema trascendental, de un tema vanal, de una anecdota, de un dato, incluso de un libro o de una película), puedo afirmar que eso es un hecho casi imposible de conseguir.

Me resulta admirable que esa persona tenga multiples inquietudes en un mundo como el que nos rodea, cuando uno realmente está harto de todo se soprende y se alegra de que exista gente que se preocupe por los demás, es una feliz noticia, pero nuevamente es algo muy dificil de encontrar.

Es un soplo de aire fresco para la sociedad encontrar un ser humano que se cultive a si mismo, que se informe antes de hablar, que se preocupe por sus semejantes. No, miento, no es un soplo de aire fresco, es como un huracan en medio de un mar pacífico, es como encontrar un tornado en Artabria, es algo más que dificil de encontrar.

Me apena mucho, pese a todo esto, que esa persona no se valore como debería, ya que en mi opinión la sociedad ha sodomizado el concepto valor; se valoran cosas que simplemente están asociadas a la superficialidad pero bueno ¡es el sistema capitalista!, dinero y superficialidad sin preocuparse por el individuo ni por la sociedad, es el sistema que tenemos y que no conseguimos humanizar.

¡Ánimo!, ¿ahora como acabar?, pues diciendo una cosa a esta persona, a este ser humano (rogando por que haya más que se le parezcan), tú sí que vales, tú que no cotizas en los mercados, tú que no eres un producto, tú que no te vendes, tú sí que vales. Las personas así no deben de encerrarse en si mismas, deben compartir su forma de ser con los demás, humanizar (si es posible) a los demás; o al menos es la opinión del loco que escribe esto.



¡Salud!

¿Como nos puede pasar a nosotros?

Y así nos va. Y así seguimos. Y desgraciadamente seguiremos.

 A nivel familiar siempre tenemos la razón, luego la familia se equivoca. Nuestro barrio siempre es el bueno, mientras que los otros barrios o bien son pijos o bien son unos garrulos (curiosa la manera de etiquetar, palabra de moda, a la gente), pero Dios (o quién sea) libre a los demás de etiquetarnos a nosotros.

Nuestra ciudad es la mejor, sobre todo si la comparamos con la ciudad rival (que siempre existe, que siempre es vecina y que en el 99,99 % de los casos es complementaria de la nuestra). Nuestra región es siempre mejor que las del resto del país, lo cual no deja de ser curioso ya que la ciudad rival antes nombrada (y que es el paradigma de la estulticia y de la escoria) suele formar parte de nuestra región...¡como serán los de fuera de la región!.

Y ya seguimos rizando el rizo, nuestro país es mejor que el resto de los países de nuestro continente, que realmente no saben vivir porque los que sí sabemos somos nosotros ¡y que nadie lo discuta!. Pero vamos a ir más allá, nuestro continente es el mejor, ¿las causas?, ¡que desfachatez preguntarlo!, somos más avanzados que los que tenemos al sur, los que tenemos al otro lado del mar no dejan de ser una bizarra versión de nuestra cultura y los que tenemos al este ¡por favor! ¿como nos vamos a comparar?.

En resumen, somos la élite de la élite, y encima estamos convencidos de ello, ¡viva la alta autoestima!.

El problema es que nos paremos a ver como va todo, el problema es que analicemos primero nuestro entorno y luego nuestro país. Crisis internacional, gobiernos nacionales intervenidos, gobiernos no intervenidos (o sí) pero gobernando a bandazos, luchas cainitas internas.... con franqueza ¡menos mal que nos queda el alta autoestima!, ¡es una pena que no podamos pagar las deudas con ella!.


¡Salud!

viernes, 16 de septiembre de 2011

Chamémoslle Barbaria (II). ¿Seguimos chamándolle Barbaria?

Non vos contei todo sobor da noite dos bárbaros, antes de chegar ó seu refuxio investigaran como era a vida en Mariña, ese era o nome desa terra descoñecida. Sabedores de que os mariños eran xente nocturna saíron ó seu encontro pola noite, dividiron ó grupo en duas partes, unha parte deo grupo tería que facer amizade cos mariños, o outra parte facer tarefas de investigación e observar, non ia ser sinxelo.

O primeiro dos grupos tivo sorte, coñeceu mariños e mariñas, mesmo averiguou coma era a sua estranamente familiar lingua,  pescudaron coma se financiaban e ata foron levados a un tempo erguido na honra do seu Deus, o Deus Kahipoh, ó cal rendían loubanza inxirindo un estrano bebedizo cuxo nome non acadaron a entender; semellaba todo un éxito para a expedición, Barbaria ó fin entendería coma eran os seus veciños, eles serían uns heróes ó voltar á súa terra e os líderes decidirían que acontecería con Mariña nun futuro.

En troques a cousa non era tan sinxela coma pensaba o primeiro exitoso grupo, a tolemia aniñara no outro grupo nun dos membros, non so non completaran a sua misión, senón que todo o grupo se perdera en tódolos sensos, inda que incriblemente chegaron ó seu refuxio, onde ó final se atoparon coa outra parte da expedición entregada á adoración do Deus Kahipoh.

Á parte do grupo que fixo amizade cos mariños e coas mariñas o que máis lle chamaba a atención da noite era o novo culto que descubriran e que tanto os atraía, ¡ilusos!, o realmente perigoso estaba no seu compañeiro. Iso é o que explica o que contaba na anterior tirada, o perigo atopábase xunto a eles.

sábado, 10 de septiembre de 2011

¿Relato? chamémoslle Barbaria (I)

Era unha terra veciña de Barbaria, era unha terra irmá, a xente era coma os bárbaros, pero xa os antigos temían o troco dunha terra para outra ¿a causa?, a xente xa non era a mesma; nembargantes a lenda falaba soamente dos que entraban na terra bárbara, en non dos bárbaros que saían para ir á sua veciña terra.

Era unha magoa pero a propiedade conmutativa sí que ía, as personalidades trocaban, os enfrontamentos acontecían unha e outra vez no grupo de bárbaros, e mentres os bárbaros negábano. Na sua interioridade as cousas eran iguais, non entendían que o xeito de se comportar non era o axeitado para un ser racional, incluso se eras un bárbaro de Barbaria.

O máis curioso era que semallaba que os efectos do troco de terra eran demoledores para unha das persoas de Barbaria en non para os demáis, ó cabo do tempo semellaba que a adaptación dos demáis era perfecta e arrepiáballes a situación do seu compañeiro; a ira, os fiumes, as envexas eran os incribles cancros da situación. Os bárbaros falaban, mirábanse, arrepiábanse, tíñanse que conter (eran bárbaros, pero en Barbaria o primeiro era a defensa do Grupo, iso que fora de Barbaria chamaban erroneamente ser boa persoa); semellaba que os antigos non erraban, ó cruzar a fronteira para ir a Barbaria os estranxeiros toleaban, pero eles en realidade eran coma sempre, en troques o seu compañeiro tiña un serio problema, e inda por riba vivía no seu campamento.

A realidade era moi cruel, e amosaba que o problema non era do seu compañeiro, era deles, xa que despois de que os distintos grupos de exploración remarasen a noite de coñecemento da descoñecida terra todo o grupo estaba no campamento, a soidade podía ser un aliado pero ¿de quén?, ¿quén espertaría á mañá seguinte?, e se espertaban ¿qué día lles agardaría?, ¿qué loita terían que afrontar?.

martes, 6 de septiembre de 2011

Sin inspiración

Decía un tocayo mio que la inspiración debe cogerte trabajando; esto implica un problema para mi ya que cuando trabajo no estoy con este humilde y chapucero blog así que espero que no me pille trabajando.

He escuchado en múltiples ocasiones que la ira es un acelerador para la inspiración; me encuentro con otro problema, no siento ira dentro de mi en este momento, por lo que es un acelerador que no puedo pisar.

De igual manera se dice, concretamente por parte de los "compositores suicidas" que todos conocemos, que es en épocas de tristeza cuando mejor se crea; es lamentable pero es cierto, creo que es en esos momentos cuando más creativo me siento, así que entiendo que mi poca creatividad de hoy es una bendición para el bienestar de mi ¿alma?.

Ante todo esto me encantaría compartir con vosotros un autentico monumento a la inspiración y a la genialidad aplicada a la música. Disfrutadlo.




¡Salud!

miércoles, 31 de agosto de 2011

¿Ciencias exactas?

¿Qué es mayor? ¿323 ó 10?; parece una respuesta evidente, es evidente que es mejor cobrar 323 que 10 por algo; es evidente que 323 coches son más coches que 10; es evidente que si aciertas 323 veces en algo has acertado más que alguien que acierta 10 veces; y es evidente que si te tomas 323 Brugales.... bueno si te tomas 323 Brugales es evidente que has muerto, mientras que con 10 "tan solo" tienes una importante borrachera, creo que este último ejemplo etílico es el menos apropiado para mi argumentación.

Pues bien, toda mi argumentación del párrafo anterior es errónea. Cualquier persona con sentido común dirá que estoy en un error pero no, ¡no es ningún error!, los siempre preocupados diputados del PPSOE han llegado a la conclusión que es más importante pactar con 10 diputados de CiU que ponerse de acuerdo entre ellos.... cuando resulta que si sumamos al PSOE y al PP tienen 323 diputados y CiU sólo tiene 10; conclusión: 10 es mayor en importancia que 323 ¡qué gran problema ser de ciencias!, ¡no soy capaz de entender algo tan complejo!.



He querido pensar que se trata de un guiño a los grupos minoritarios; he querido pensar que lo hacen para que el consenso sea total y demostrar que han aprendido algo de las quejas que se han producido en todo el país; he querido ver el lado positivo; pero es evidente el motivo, en caso de resultado electoral ajustado hay que pactar con CiU así que ¡nada mejor que estar a bien con ella!.

Pero bueno, no sé el motivo por el que me preocupo, en España hay fútbol casi todos los días y el Barcelona y el Madrid ganan siempre; puede ser que el pan no llegue pero ¡el circo está más presente que nunca!. Es curioso que de la gran herencia Grecolatina que ha creado la civilización en la que vivimos el principio que más apliquemos (o al menos eso me parece a mi) sea el de "Pan y Circo"

Mejor no meditarlo demasiado, no puede ser bueno para la salud, al menos para la mental.



¡Salud!

jueves, 25 de agosto de 2011

¿Referéndum?

1812, Cádiz, el Reino de España está dominado por la "Grande Armée" napoleónica; José I gobernaba como Rey títere de su hermano Napoleón y los milicianos españoles inventaron la mayor aportación hispana a la guerra moderna: la "guerrilla". En esa situación,y en esa pequeña península donde se encuentra la mítica Gades, los liberales de la época (¡qué connotaciones políticas tan distintas tiene la palabra liberal ahora!) el día 19 de marzo redactan la primera Constitución moderna española, la Pepa; esa Constitución que el peor gobernante de la historia de España ,Fernando VII (que irónicamente en la época previa a la Pepa lo llamaban "El deseado"), refrendó y luego traicionó vilmente, esa Constitución que va a cumplir 200 años, esa Constitución que tuvo una corta vigencia (incluso intermitente), esa Constitución que fue la primera en reflejar determinados derechos (hasta entonces vedados al pueblo) en un documento oficial, esa fue nuestra primera Constitución.

Actualmente, y por suerte, tenemos una Constitución democrática, aprobaba en referéndum masivamente seguido. Tenemos una constitución que implicó la ruptura con un régimen dictatorial que gobernó España durante casi 40 años, una Constitución que desde entonces ha funcionado y que en su redacción indica como reformarse (luego es posible su reforma, su adaptación a nuevos tiempos y situaciones).

Pues bien, el déficit galopante actual hace que desde donde nos gobiernan últimamente (no, no desde la Moncloa, sino desde la UE) nos inste a hacer retoques en la Constitución, de modo que limitemos el déficit público aceptable. Hasta aquí todo bien, podemos estar de acuerdo o no, puede parecernos bien que en el fondo nos gobiernen desde fuera y nuestro voto realmente no valga de nada pero claro, los políticos patrios tenían que dar la nota (¡como no!); resulta que ¡no están de acuerdo con que la reforma a hacer en la constitución se someta a Referéndum!, ¿Por qué? (que diría el Pequeño Moro), ¿Qué causa lo justifica?, si se han convocado elecciones en noviembre (irónico, el 20 de noviembre España se ha librado de Franco y de ZP, por desgracia ese mismo día también murió mi querida abuela) ¿qué impide que se vote ese día la reforma?. ¿La respuesta?, no lo sé, pero espero que no sea miedo a que el rebaño se salga de la senda marcada por nuestros ¿carismáticos? líderes.

Solo puedo decir una cosa, mientras el barco parece zozobrar, intentar disfrutar de todo, divertiros, siempre hay tiempo para ello, más que nada porque también siempre hay tiempo para lamentarse


¡Salud!

domingo, 21 de agosto de 2011

Hay que animarse

Crisis, Recesión, Pesar, Tristeza, Depresión, son palabras rimbombantes que desgraciadamente oímos a diario estos días, son palabras catastrofistas, son "heraldos de infortunios" como llamaron a Gandalf, pero afortunadamente no elementos permanentes, como todo en esta vida, son factores pasajeros.

Como diría el viejo dicho "no llovió que no escampara", así que intentemos animarnos; sé que es, aparentemente, poco consuelo, pero realmente ¿que debemos hacer ante una mala situación?, tirar hacia adelante con el mayor sentido común posible, lo que hará que al final "escampe" (vale acabo de descubrir la causa de que la economía mundial no mejore, el sentido común no abunda entre los políticos).

No soy una persona que tenga gran fe en el ser humano, más bien lo contrario, considero que el ser humano es en esencia egoísta y que hay honrosas excepciones que hacen que sigamos teniendo esperanzas en el género humano; pero en estos días me siento optimista, creo que a pesar de ese egoísmo el hombre es quien de salir adelante de sus problemas más tarde o más temprano, y está en sus manos hacer que sea temprano así que ¡adelante!.


¡Salud!

miércoles, 17 de agosto de 2011

¿Civilización?

Es algo que puede verse en casi todos los lugares, la cuestión es que lo tenemos tan interiorizado que no reparamos en ello, en teoría se basa en el "contrato social" por el que vivimos en el "sistema" pero realmente es algo que (analizado sin mucho detenimiento) es preocupante: la sociedad se basa en prohibir.

Reparé en ello al ir a buscar el coche al garaje, resulta que la entrada a mi garaje está plagada de carteles (en la mayoría de los cuales no había reparado) pero realmente no son carteles, son prohibiciones. Nada más llegar me encuentro con un cartel fijado en la puerta que es genial: "se prohibe fijar carteles", es decir, que el propio cartel indica la ilegalidad de él mismo, impresionante, es el mayor "feedback" que he visto en mi vida; tras ello me encuentro con limitaciones de velocidad, direcciones prohibidas, prohibiciones de entrar a pie si vamos por la rampa de coches so pena de..... francamente, no sé que tipo de pena;imposiciones de direcciones a seguir y ahí ya paré de mirar. El problema es que me puse a pensar: si en un recinto tan pequeño como un garaje prácticamente lo tienes todo prohibido ¿qué pasará fuera de él?.

Pues todos lo sabemos, si nos paramos a comparar lo que podía hacer la gente en 1950 con lo que puede hacer ahora por la calle nos llevamos una sorpresa (o no); hemos perdido libertades. Resulta que en aras de nuestra seguridad nos inspeccionas en puertos y aeropuertos hasta rozar (y en ocasiones alcanzar) la vejación; en aras de esa misma seguridad tenemos las calles y carreteras llenas de cámaras pero ¿quien controla al controlador?; esa necesidad de seguridad nos llega a imponer el lenguaje y la manera de expresarnos ¿o acaso no es una imposición el lenguaje políticamente correcto?; la inseguridad viene casi siempre provocada por unos extraños factores externos (llamémosle Al Qaeda por ejemplo; y en caso de que haya algún movimiento dentro de la sociedad, centremos el foco en los indeseables y no en las buenas gentes para deslegitimarlo, y digamos también que atenta contra nuestra seguridad).

Desconozco cuantos de vosotros habéis leído 1984 de George Orwell pero recomiendo su lectura, más que nada porque el Gran Hermano ya existe, la Neolengua también y la eterna guerra contra un abstracto enemigo externo ídem. Si a todo ello añadimos el "siempre ejemplar" comportamiento de los medios de comunicación ya vemos algo más que paralelismos con el libro.



Pero bueno, por suerte yo tan solo soy un loco.

¡Salud!

martes, 9 de agosto de 2011

Aislados

Hoy ha sido un día raro de verano, y lo digo por un sencillo motivo ¡el clima es veraniego! (y eso resulta que este año y en la lejana Artabria es una gran noticia); pues con esta situación y sin idea de que escribir me planto ante el teclado y se me enciende la bombilla gracias a una noticia que he escuchado esta mañana en la radio.

En una noticia hacían referencia a que "aún hay tribus que viven aisladas en África y Sudamérica" (sic.), ofreciendo una solución a este ¿problema? que no pasaba por otra cosa que distintas comisiones de ayuda gubernamentales financiadas desde el pompósamente llamado "Primer Mundo". Me acabo de parar a pensarlo un momento y he concluido una cosa, simplemente niego la mayor, ¿realmente es un problema para esas tribus vivir en ese (mal llamado) aislamiento?, ¿acaso no estaríamos hablando de un nuevo tipo de "colonialismo cool"?.

Veamos, en todo el "civilizado" occidente las sociedades (hasta ahora dormidas) están realizando protestas de un modo más o menos civilizados (valga la redundancia), y lo que pretendemos es hacer que estas tribus (hasta ahora autosuficientes) dejen de vivir "aisladas" y entren en un sistema que (aparentemente) no está demasiado sano; ¿no carece de lógica este planteamiento?. Hay que ver el lado positivo de esto, nuevamente me sorprende que el ser humano tiene un poso de bondad en el egoísmo que lo gobierna (ya que hay gente que quiere ayudar desde su buena fe a los demás), pero ¿no pecamos de orgullosos?, ¿acaso no nos estamos considerando superiores a estos "aislados"?, ¿no es una nueva demostración de paternalismo?, ¿acaso parte del mensaje no es "deja de hacer las cosas así que no sabes, te enseño yo a hacerlas así" (aunque de ese modo tampoco sale bien)?.

He divagado mucho pero, solo planteo una pregunta ¿los aislados somos nosotros o son ellos? Yo no lo sé.


¡Salud!

domingo, 7 de agosto de 2011

La diferencia

Tópicos, rutinas, automatismos, es evidente que esa es la causa de que en ocasiones se considere al hombre como una máquina. Tenemos y conocemos una serie de factores que nos afectan a la hora de actuar, pero ¿es innato o es causa de la sociedad en la que vivimos?; la verdad es que no lo sé, pero es evidente que en el 80 % de nuestras acciones seguimos un "guión" preestablecido que nuestros congéneres han seguido en más de una ocasión, no somos originales (podría decirse incluso que somos más que predecibles).

En cambio tenemos ese 20% de nuestras acciones en el cual podemos (como se diría en lenguaje deportivo) "marcar la diferencia", ¿y como?, pues es una buena pregunta. Lo sencillo es "seguir al rebaño"; lo difícil es no seguirlo, y para no seguirlo hay que ser creativo en todos los ámbitos. Es evidente que he soltado una perogrullada, pero cada día que pasa me sorprende más que son precisamente las grandes perogrulladas, las cosas más evidentes, las que no son reconocidas por la gente (y lo peor es que se venden como grandes descubrimientos).

Ante esto solo puedo concluir una cosa, seamos creativos, acabemos con los tópicos en la medida de lo posible y demostremos que el ser humano es algo más que un autómata (cosa cada día más difícil). Sé que es una esperanza bastante penosa, pero con la que cae creo que es lo máximo a lo que podemos aspirar.

Como viene siendo habitual os dejo una maravillosa (a mi parecer) canción, ¡y ojo!; ¡no os estoy incitando a que toméis LSD!


¡Salud!

miércoles, 3 de agosto de 2011

Los Primos y el Riesgo

Estamos en unos días en los que al comprar el periódico nos asaltan tres palabras: PRIMA DE RIESGO. Resulta que le gente se acaba de dar cuenta que la política es, al fin y al cabo, economía en un 80% y si la economía va mal, lo que se va al garete es sencillamente todo.

Hasta hace unos días la preocupación era que la UE tuviese que rescatar a España, pero el problema es que ahora es posible que con España caiga un país del G8, ni más ni menos que Italia. Siempre me llamó la atención la corta esperanza de vida de los gobiernos en Italia, normalmente han durado siempre menos de 2 años, lo que siempre me hizo pensar que ¡si llegan a tener un gobierno estable serían una superpotencia!, error. Resulta que el gobierno del septuagenario (pero impecablemente operado) Silvio Berlusconi ha sido uno de los más duraderos del la historia del país trasalpino, y lo está llevando al borde de la intervención por lo que hemos descubierto el truco italiano: ¡que los gobiernos duren poco!.

Yo propongo que en España hagamos lo mismo: ¡gobiernos express! así impedimos que la evidente incompetencia de nuestros líderes se haga tan patente, ya que de ese modo los tenemos que "disfrutar" durante menos tiempo (o en el peor de los casos solución a la belga, ¡no tener gobierno!).

Como decía al principio "Prima de Riesgo" es lo más leído y visto en las noticias estos días; pero yo me temo que en el fondo el problema somos nosotros y no la Prima de Riesgo, ¿por qué?, pues haciendo un chiste malo: Somos unos Primos y no nos damos cuenta del Riesgo (o no queremos darnos cuenta).

Pero bueno, para relajar un poco todo esto, os dejo una de mis canciones favoritas, disfrutadla.


¡Salud!

domingo, 31 de julio de 2011

Cambio

Etapas, fases, estaciones, hay un montón de palabras que se pueden emplear en el mismo contexto, dicho contexto en realidad tan solo indica una cosa: cambio.

Es lógico, es humano, incluso temporal, pero ¿es necesariamente bueno?, pues no se sabe, pero es algo evidentemente natural. Es algo que sufrimos las personas continuamente, cambiamos de lugar de residencia, cambiamos de trabajo (o lo perdemos desgraciadamente), cambiamos de relaciones, cambiamos de amistades, cambiamos ¡incluso de humor!; pero es algo que también sufren (o en algunos casos agradecen) los Estados (véase el futuro 20-N, gran demostración final de humor negro de "Zapatitos"), empresas, y un largo etcétera de entidades

Es un proceso inevitable que hay que sobrellevar del modo más natural y menos traumático posible, pero todo cambio implica una ruptura, por lo que el trauma es inevitable. Pero como todos sabemos hay traumas y Traumas, pues bien, yo me encuentro ahora ante uno con minúsculas muy pequeñas, pero trauma al fin y al cabo, es un trauma que se puede y se debe calificar de tontería pero como diría un niño mimado en el patio del colegio ¡es mi trauma y me lo quedo!, ¿de qué se trata?, ¡se acabaron mis vacaciones! (sé que es una soberana tontería pero ¡es lo que hay!; al menos me dará posibilidad de escribir más para ¿regocijo? de mis queridos lectores.

De todos modos os dejo una imagen del semblante que presentaré mañana al levantarme y asumir que hay que volver a la oficina

¡Salud!

viernes, 22 de julio de 2011

¡Escapo!

Tengo que reconocer que hoy mi cabeza está en otras cosas y casi en otro sitio, por lo que hoy voy a comentar algo ligerito, pero que la verdad me parece muy curioso,  ¿quién osa decir que los mensajes de texto o los correos electrónicos hacen que se pierdan los matices de una conversación?.

Sé que de entrada esto parece una tontería, pero el otro día de cañas salió el tema de conversación y la verdad es que es curiosísimo, el mundo del "sms" y de los correos electrónicos ha conseguido que los símbolos que se usan en ellos alcancen un nuevo nivel. Por ejemplo, supongamos que a un amigo le pongo en un sms: "eres un cab*** :)", pues no pasa nada, ¿la causa?, ¡colocar una cara sonriente!; pero ojo, si lo pongo sin carita ¡le insulto y por escrito, soy lo peor!. Pensadlo, ¿cuantas veces para quitar hierro a un asunto habéis utilizado la ":)", o un "jejeje" en pleno sms?, seguramente muchas; y ¿la causa?, que lo que queríais decir tenga constancia pero "como quien no quiere la cosa".

Por esta tontería (o no) me veo con legitimidad para decir que, aunque de un modo bastante bizarro, este tipo de lenguaje transmite más de lo que realmente creemos (otro tema son los hachazos que se le dan a la gramática y que me hacen sangrar los ojos, pero eso será motivo de otro articulillo).

De todos modos, y como dice el título, me escapo unos días de turisteo, así que ¡sed buen@s! (o mal@s) y ¡disfrutad!

¡Salud!

lunes, 18 de julio de 2011

Sí, está lloviendo, ¿y qué?

No sé si será real, pero siempre que sacan a un angloparlante aprendiendo a hablar español aparece repitiendo, una y otra vez,"la lluvia en Sevilla es una maravilla"; creo que se equivocan para favorecer la rima, allí es una noticia, donde es una maravilla es en esta lejana esquina del mundo llamada Galicia.

Había hace años un slogan publicitario que rezaba, "Santiago, donde la lluvia es arte", pues yo cambiaría el nombre de Santiago por Galicia, efectivamente, la lluvia es un arte en Galicia. Hoy es lunes 18 de julio, estoy de vacaciones y por la ventana de mi habitación veo como llueve, de entrada me he cogido un importante cabreo pero lo he pensado mejor, ¿que es lo que crea nuestro hermoso paisaje?, ¿qué es lo que hace que tengamos la orografía que tenemos?, ¿qué convierte a nuestra tierra en el lugar perfecto para pensar en las cosas importantes?, pues todo eso (y más cosas) se lo debemos principamente a la lluvia, esa que a veces nos acompaña (aunque los ignorantes amantes de los "tópicos provincianos" afirmen que siempre nos acompaña).

Ante esto podremos estar mal comunicados (que lo estamos), podremos estar olvidados (que lo estamos), podrán reirse de nosotros (que lo hacen), pero al menos tenemos una forma de ser propia y auténtica, no importada o impuesta, a la cual la lluvia también ayuda

Por todo esto, ¡disfrutemos de los días de sol del verano!, pero ¡hagamos lo propio con los días de lluvia!.

¡Salud!

lunes, 11 de julio de 2011

¡Al fin!

Desconozco cuando se generalizaron, pero supongo que es algo que surgió a partir de la implantación del estado del bienestar en occidente, pero desde siempre hemos leído cosas sobre los "retiros veraniegos" de los monarcas, por lo que siempre (o casi siempre) las ha habido.

Desconozco si es algo innato en el ser humano o es por causa de esa generalización, pero en el momento que el calor empieza a subir, el verano se empieza a acercar y las vestimentas de las gentes pasan a ser más frescas cambia el ánimo de la gente. Quien las tiene por tenerlas, quien las va a tener por la expectativa y quien las tuvo porque en el fondo agradece la desconexión, pero es evidente hay un cambio en la mentalidad de la gente.

Es evidente que desconozco bastantes cosas, pero lo que sí tengo claro es una cosa, las vacaciones son una bendición y yo ¡tengo la suerte de empezarlas hoy!

¡Salud!

domingo, 10 de julio de 2011

La culpa es tuya, ¿cómo va a ser mía?

La culpa siempre es de otro, es un hermoso lema. Desconozco si sucede en más países, pero me da que debía ser el lema que figurase en el escudo de España, en lugar del "Plus Ultra" que rodea a las Columnas de Hércules.

Imagino que en el fondo es un error achacar al cainismo patrio ese problema, seguramente la causa es que el ser humano es un "impresentable" por naturaleza, pero si nos centramos a nivel local vemos que siempre nos encontramos con ese lema. El individuo, o la organización a la que pertenece el individuo, nunca es culpable, siempre existe una razón externa que hace que las cosas salgan mal.

Si algo sale como no nos gusta, resulta que la culpa es de otro, ya que nosotros nunca cometemos errores; si ya vamos a nivel trabajo y hay algo que hemos hecho mal, siempre nos quedará acusar a otros miembros de nuestra empresa de "ineficiencia" y no de un error nuestro ¡no vaya a ser!.

Pero ¿qué pasa con todo esto?, pues que en ocasiones te llevas sorpresas, en ocasiones la teoría de que el ser humano es un "impresentable" se viene abajo, te encuentras con gente que asume sus errores, te encuentras con gente buena, que no solo se preocupa por haberse equivocado, sino que se preocupa por ayudar a los demás, es algo que me alegra y me da optimismo. Pero claro, esto crea una nueva división entre los "impresentables", por un lado están los que se alegran de que haya gente buena, pero por otro están los que (ya que la gente buena no existe) ve algún oscuro interés en ese "buenazo".

En resumen, la culpa nunca es nuestra, ante lo cual solo puedo concluir una cosa ¡La culpa fue del Cha Cha Cha!.

¡Salud!

domingo, 3 de julio de 2011

Mala suerte: Día de "luto"

Elegir y fallar; escoger y equivocarse; procedimiento de prueba y error; estoy convencido que Darwin empezó a pensar en su Teoría de la Evolución a partir de estos razonamientos, que en realidad podría decirse que son el mismo.

Hay un viejo refrán (o dicho) que dice que el hombre es el único animal que tropieza dos veces con la misma piedra; a mi modo de ver es un refrán altamente optimista, tropezamos una y otra vez hasta que realmente nos hacemos daño y es a partir de ahí cuando cambiamos la forma de hacer, pensar, opinar o lo que sea que ha causado ese "tropezón".

Conoces gentes, lugares, aprendes a hacer cosas; adquieres aprecio a estas gentes, lugares y cosas y te haces una idea de ellos; pero es posible que te equivoques. Es posible que la gente no sea como tu crees, es posible que tu lugar idílico no esté más que en tu imaginación y no se puede descartar que la actuación que, por tu parte, crees que está bien y es la correcta no sea tan correcta. ¿Qué hacer entonces?

¿Qué hacer?, es una buena pregunta, que por desgracia no tiene respuesta ya que cada uno ha de buscar su propia respuesta, ¿la mia? pues la verdad a mi me gusta llamarle (sé que es un mal nombre) "día de luto", ¿en qué consiste? pues simplemente, ¡tómate un día para ti!, piensa en el "tropezón", no olvides la causa y una vez pasado sigue adelante.

De todos modos hay otro refrán que se podría aplicar a toda esta entrada del blog. "Consejos doy, para mi no traigo". Pero de todos modos intentaré aplicar mi "día de luto" con mi amiga mala suerte, ¡que diría la canción!


¡Salud!

domingo, 19 de junio de 2011

Ni estoy ni se me espera

Domingo, tarde, buen día, dolor de garganta, solo puede significar que la tarde está perdida.

Tras mirar por la ventana solo puedo empezar a pensar en los días que se acercan, en los días libres, en los días de verano, se podrá desconectar o no pero al menos tenemos (creo que todavía lo tenemos) derecho a decidirlo.

Es definitivo, hoy no es un buen día para sentirse como me siento pero las cosas son así. Podría decir que es un buen día para la lectura, así que continuaré con ello ya que la censura aún no ha llegado a mi humilde "biblioteca"

Disfrutad de este magnifico día.


¡Salud!

sábado, 18 de junio de 2011

Non nos entenden, non / No nos entienden, no

"Máis só os ignorantes e féridos e duros, imbéciles e escuros non nos entenden, non" . Esta é a parte (pola sua dureza, expresividade, e variedade de significados)que máis me gusta do Himno Galego; e coa que está a caer pódese dicir que temos un Himno dunha actualidade brutal.

No momento en que o poema "As queixumes dos pinos" foi escrito o que estaba  a acontecer en Galicia coñécese coma o "Rexurdimento da Fala", e Rosalía de Castro, Eduardo Pondal e Manuel Curros Enríquez eran os nomes que máis destacaban; este poema pódese (e débese) interpretar coma unha exaltación da lingua e da cultura galega, e nas liñas escritas ó principio deste post o que fai Pondal é atacar ós que fan de menos á cultura e á lingua galega.

Pois ben, eu teño a seguinte opinión; esas liñas pódense aplicar a moitas cousas na saociedade actual, non xa a nivel galego, senón a nivel universal; ¿acaso o "stablishment" entende á xente?, ¿acaso os distintos rexímenes políticos que poblan o mundo escoitan ós seus conciudadáns?.

Teño unha dúbida sobre "os que mandan", quero pensar que son parte dos ignorantes e non parte dos imbéciles, inda que cada día que pasa as miñás dúbidas son máis pequenas (é unha magoa)

¡Saúde!
______________________________________________________________________________

"Pero solo los ignorantes y fieros y duros, imbéciles y oscuros no nos entienden, no". Esta es la parte (por su dureza, expresividad y variedad de significados) que más me gusta del Himno Gallego; y con la que cae podemos decir que tenemos un Himno de una actualidad brutal.

En el momento en que el poema "As queixumes dos pinos" se escribió lo que sucedía en Galicia se conoce como el "Rexurdimento da Fala", y eran Rosalía de Castro, Eduardo Pondal y Manuel Curros Enríquez los más destacados nombres; este poema se puede (y se debe) interpretar como una exaltacción de la lengua y de la cultura gallega, y en las lineas escritas al principio de este post Pondal ataca a los que hacen de menos a la cultura y a a lengua gallega.

Pues bien, yo tengo la siguiente opinión; esas lineas se pueden aplicar a muchas cosas en la sociedad actual, no solo a nivel gallego, sino a nivel universal; ¿acaso el "stablishment" entiende a la gente?, ¿acaso los distíntos regímenes políticos que pueblan el mundo escuchan a sus conciudadanos?.

Tengo una duda sobre "los que mandan", quiero pensar que son parte de los ignorantes y no parte de los imbéciles, aunque cada día que pasa mis dudas son más pequeñas (es una pena)

¡Salud!

lunes, 13 de junio de 2011

¿Y qué?

No sé si habéis escuchado alguna vez el concepto pregunta total, es muy sencillo y su respuesta es a la vez sencilla y complicada, de igual modo que su formulación; puedes formularla, y el que la reciba contestará lo que considere más importante. La pregunta total tiene una sola palabra y es la siguiente: ¿Qué?.

Ante esa pregunta puedes recibir cualquier tipo de respuesta, pero está claro que lo primero que pasará por la cabeza del que contesta será lo que más puede incluir en su relación con la persona que le hace la pregunta (lo que por otro lado también dará mucha información al que interroga, información que no necesariamente es beneficiosa).

Pues bien, no quiero hablar de la pregunta total, sino de la defensa total. Si la pregunta total es una sola palabra formulada en forma de pregunta, la defensa total son dos palabras formuladas como otra pregunta: ¿Y qué?.

Ante un ataque furibundo, y si estamos seguros de lo que hemos hecho, un ¿Y qué? desarma al oponente. Pues bien, hoy es un par de palabras que no me saco de la cabeza: Me he equivocado ¿y qué?, no son las cosas como pienso ¿y qué?, la realidad es otra ¿y qué?, no tiene sentido lo hecho ¿y qué?, es algo que sé que no es posible ¿y qué?. Es la defensa total tras hacer algo en lo que uno cree de veras.

Se trata de la defensa total, pero tiene un pero, solo se puede utilizar si la conciencia está tranquila, es mi caso.

¡Salud!