viernes, 25 de enero de 2013

Quedáballe a lareira

Cando empezóu a chover xa era de noite, non tiña moitos sitios onde ir, así que lembróu a casa da súa familia, era unha casa vella, medio derruida, pero era unha casa ó fin e ó cabo.

Votou unha boa carreira ata chegar aló, e víu as fiestras escachadas, pero a porta inda estaba ahí. Abríu a porta, xa non había luz, xa non habia auga, a vexetación fixérase dona da casa (e semellaba estar moi cómoda).  Ollóu ó seu redor, todo eran restos dunha vida anterior, diríase mesmo que eran os restos dunha bonanza, dun esplendor, que no seu día existíu pero que agora non se vía por ningures. 

Inda así ollaba ó exterior, a través das fiestras rotas podíase ver o campo, os camiños que estaban preto da casa da súa familia, as antigas terras de labranza que agora ou ben eran simples montes (con algúns piñeiros e moitos eucalíptos) ou ben eran pastos para as poucas vacas que había no pobo. Ó seu redor pasaba o mesmo que na casa da familia, o esplendor desaparecera.

Nembargantes él estaba baixo un teito, un teito en malas condicións sí, pero un teito no cal a choiva non o mollaba e a treboada non o collía. Agardou a que chegara o día e a choiva seguía, pero xa podía saír fora, inda que fora....fora todo seguía igual, os restos das boas épocas da súa familia tiñaos diante del; os restos dun campo puxante tiñaos moi preto, un pouco máis aló tiña os restos dunhas cidades ambiciosas, e indo máis lonxe vía os restos dun país que foi ambicioso, que foi puxante e que pensóu ser algo que realmente nunca fora (e se o foi non o parecía).

Tras pensar iso voltou sobre os seus pasos e entrou na vella casa da súa familia, colleu madeira e tras botala na lareira prendéu lume, sentiu o calor do lume e comezóu a rir, alomenos sempre tería o calor da lareira da súa casa. Alomenos algo tiña.


sábado, 19 de enero de 2013

Redes sociales.....¿opios sociales?

Hace bastantes años era algo desconocido, hace unos empezamos poco a poco a caer, y ahora mismo es extraña la persona que no haya caído en sus redes, son las conocidas y omnipresentes redes sociales. Twitter, Facebook, Linkedin, Tuenti.....¿quién no está en ellas?, es raro, muy extraño no estar en ellas.

El hecho que estemos todos en ellas hace que, parezca, que uno sepa lo que piensa la sociedad solo con ver las tendencias de estas. Es así, se ha creado el tótem por el cual un conseguir un trending topic parece el objetivo de todo movimiento de gente...y al final nos llevamos sorpresas. 

Tenemos muchos ejemplos, las manifestaciones en al calle y los comentarios de las redes sociales hicieron que en cierta comunidad autónoma se adelantaran las elecciones....y los resultados no fueron los esperados. En el día de ayer hemos visto como la noticia (¿sorprendente?) de los pagos en sobres (es que encima de corruptos son cutres) de sobresueldos en el partido más votado en España ha generado un trending topic ( #corruPPlandia) y manifestaciones; perfecto, protestemos, quejémonos, pero ¿dudamos de que ganarían de nuevo?. Desgraciadamente no, es una lástima ver como concatenamos gobiernos ineptos, corruptos, faltos de preparación y escrúpulos y seguimos votándolos; es muy deprimente.

Las redes sociales nos han "falseado" la realidad, aparentemente la gente protesta libremente sobre todo, plantea sus opiniones libremente, discute, debate, insulta (y bastante) o demuestra que el viejo dicho de Groucho "Es mejor permanecer en silencio y parecer estúpido que abrir la boca y confirmarlo", puede tambien decirse como: "es mejor no tuitear y parecer estúpido que tuitear y confirmarlo"; y parece que ello implicará algún cambio. Pero por desgracia vemos que no es así, nos manipulan los mismos, nos roban los mismos, nos dan palmaditas en la espalda mientras se ríen de nosotros los mismos y, finalmente, votamos a los mismos para que sigan a lo suyo (robar, estafa, engañar, mentir, etc.)

Estas redes parecen habernos dado más libertad, parece, pero ¿es así? ojalá. Otra duda ¿realmente conseguiremos usarlas para cambiar algo de verdad? lo dudo; desde el momento en que los medios de comunicación (sectarios por definición) entran en ellas a saco estas pierden su , digamos, frescura.  

Una reflexión obligada sería la referida a  los ""líderes"" de los partidos políticos, que también han caído en las redes sociales, sí. Pero es una lástima ver que  necesitan equipos de comunicación para escribir tres lineas con su opinión, necesitan que alguien les diga lo que decir o escriba por ellos...aunque bueno, realmente ya es lo que hacen cada día no?. Ya dicen lo que les mandan decir "los mercados", "Bruselas", "El FMI"....cosas suficientemente abstractas como para no identificarlas....¡anda!, ¡igual que su "equipo de comunicación"!.

En conclusión, tenemos más medios para expresarnos, pero siguen tomándonos el pelo, y no sé hasta que punto no somos responsables de ello ya que seguimos manteniéndolos y ellos siguen a lo suyo y, como leí ayer, ¡extraordinariamente tranquilos! (¡ojo!, para que nadie se me enfade que somos muy tendentes a ellos, si fueran los del otro lado....que más bien es el mismo lado, atizaría igual ¡no nos enfademos!, que somos muy de alinear por culpa de la alineación, o alienación, de cada uno)

Y ahora, dicho todo esto, y para demostrar la incoherencia ártabra publicaré esta entrada en varias redes sociales (no me lapidéis por ello).


¡Salud!

P.D. A los que estéis en plena Ciclogénesis ¡animo!

sábado, 12 de enero de 2013

Abraiantes novas

Xa levaba tempo sen escribir, semellaba que o Ártabro marchara, non foi así, simplemente está a pasar por unha etapa na cal semella estar atado á súa cadeira do traballo con unico espaecemento que lle da ollar pola fiestra cada certo tempo (alomenos ten boas vistas).

Nestes días pasaron moitas cousas, pero hai algunhas que me chamaron fortemente a atención, unha delas atopámola lonxe de Artabria, xusto no lado oposto da península ibérica, e a otra na capital ártabra, non hai que ir moi lonxe.

O primeiro dos feitos foi o "espectáculo" vivido na inauguración do AVE que acada a comunicación entre tódalas capitáis de provincia de Cataluña; nesta inauguración xuntaron na mesma ringleira de asentos do tren ó Principe Felipe, a Rajoy, a Mas e a Ana Pastor. Como soe acontecer nestes actos tódos presumen do bos , algos, guapos, loiros e o grande que a teñen (desculpen os oídos sensibles pola brutal metafora); pero recoñezo que escachéi a rir cando escoitéi ó señor Mas dicir que as inversións en Cataluña no eido das infraestructuras eran pequenas xa que ¡eles son os máis ricos! (é o que significa que diga que son os que máis aportan ó PIB, non nos enganemos). Home, chamádeme o que queirades, pero tendo en conta que en Galicia non temos nin tan sequera comunicacións por autovía entre as catro capitáis de de povincia...síntome algo insultado se alguén ven a dicir  "se son máis rico quero máis cousas, e o de reparti-la riqueza do que falan os impostos progresivos non vai comigo". Abraiante.

O segundo dos feitos que me sorprenderon foi a nova (non por pouco agardada menos mala) de que o Dépor entra en Concurso de Acreedores (unha forma políticamente correcta de chamarlle é Suspensión de Pagos de toda a vida). Que o clube dos meus amores chegue a esto merece tódolos reportaxes do mundo nas páxinas deportivas, e merece que se acuse ós (ou ó) responsables (ou responsable), pero xustamente por ser un clube deportivo, soamente ten que sair nese tipo de páxinas; non ten lóxica que as páxinas principáis do xornal de máis tirada de Galicia se adiquen a iso, e menos se lle adicamos máis follas que á corrupción en Ourense, en Compostela, en Lugo,  ós desaires comparativos de Mas, ó ninguneo á xente na lea de NGB, etc. etc. Novamente abraiante.

Pero ben, coma xa dixen moitas veces, o mapa de España podería ser coma o deste enlace; é normal que os ricos protesten por non ter moito máis que os pobres, e é normal que as guerras caciquis locáis relacionadas con opio do pobo sexan máis importantes que unha política corrupta e unha economía que vai ó garete.



¡Saúde!

P.D. Graciñas (ou esker) polo asesoramento musical.