jueves, 28 de abril de 2011

No medio do único

Xa sei que é o monotema, segundo a prensa é un "evento planetario" (copyright Leire Pajín), efectivamente, ¡falo do Madrid-Barcelona cuadruple!.

Un trata de ler as noticias económicas, e o que ve son titulares que fan referencia ás cantidades que xerarán os partidos e ós orzamentos dos clubes; trata de ler noticias políticas e aparecen os nosos amados políticos dicindo de quen son siareiros; mesmo trata de ver algún programa do corazón e ¡falan dos xogadores e dos seus ligues presentes, pasados e futuros!. Soamente se pode dicir unha cousa; a invasión mediática é brutal, inda que se pensamos que o xornal de maior tirada de España é o "Marca", non hai máis que dicir.

En resumo, un humilde afeccionado ó fútbol que non é siareiro nin do "Mou Team" (que denominación máis estúpida"), nin do "Pep Team" (idem), coma min, xa está saturado de fútbol, o cal no meu caso é histórico.  Por outra banda un non pode evitar tratar de fuxir cara outros pensamentos, e cabila en que ¡qué ben está o calendario este ano para adormecer á xente!; parémonos a ollalo, primeiro teremos ¡catro! clásicos do fútbol español, o cal garante un mes no cal a maioría da xente falará única e exclusivamente dos partidos (nestes momentos é o que estamos a vivir); e ¿qué atopamos ó rematar iso? ¡a campaña electoral a todo trapo!; é ano de eleccións municipáis (e fora de Galicia tamén autonómicas), e que mellor que facer que a xente as atope de sopetón, igual se a xente ten tempo para reparar nas candidaturas sería evidente a masiva incapacidade (potencial nuns casos e demostrada noutros) do 99% dos candidatos; despóis da campaña virán a eleccións, máxico día no que gañarán todos (coma sempre) e ¡maxia novamente!, todo volve á normalidade ¡poltrona 4 anos máis! (xa que se non acadas a poltrona de mando acadas a da oposición, que tamén da uns bos cartos) e nada cambia, nada, a sociedade seguirá durmida (ogallá fose adurmecida pero xa non sei se o podo crer).

Pode parecer que é un plantexamento esaxerado, pero aí vai un exemplo; ¿canta xente reparou o que lle aconteceu ó voveiro de Izquierda Unida no Parlamento de los Diputados, Gaspar Llamazares, na sua visita a Penamoa na Coruña?, pois probablemente o 1 % da poboación. Conto a historia, o voceiro do terceiro partido con maior cantidade de votos nas últimas eleccións xeráis visitou o poboado chabolista de Penamoa, na Coruña, famoso por ser un foco de tráfico de drogas, pois ben, ó señor Llamazares recibironno cun lanzamento masivo de pedras e mesmo tubos de ferro, e foi precisa a actuación da Policía Nacional para protexer a sua integridade física; aparentemente debería falarse desta nova ¿non é así?, pois non , a nova do día era que Andrés Iniesta non xogaría contra o Madrid por mancarse no adetramento do día previo ó partido. Visto este exemplo, ¿era esaxerado o que dicía máis arriba?.

Deixo unha ligazón coa nova do intento de agresión a Llamazares:
http://www.laopinioncoruna.es/coruna/2011/04/27/piedras-recibir-llamazares/490074.html

Por certo, eu no cuadruple clasico ¡vou có árbitro!.

¡Saúde! (e ¡Forza Dépor! )

miércoles, 20 de abril de 2011

Lo sublime de lo absurdo

Cada día que pasa la humanidad me sorprende más en su manera de pensar, y por desgracia no para bien; como ejemplo de esto voy a contar una anecdota.

Trabajo en una empresa de implantación digamos global, como sucede en muchas empresas, y para ¿aumentar? nuestas capacidades, nos bombardean con "hermosas palabras" como dinamismo, proactividad, sinergias positivas, e-learning, etc., etc., hasta unos niveles tales que sospecho que hay determinados responsables que llegan a un estado cuasiorgásmico cuando las nombran. Precisamente, esta mañana me encontraba realizando un apasionante curso en mi ordenador (e-learning es la palabra adecuada, parece ser) y la empresa,para demostrar lo cercana que es a sus empleados, habilitó una opción para dejar comentarios. Pues bien, el curso en cuestión lo "imparten" por medio de unas animaciones, en este caso las animaciones representan a 3 periodistas (del sexo masculino, ¡esto es un dato vital!); una vez acabé el curso fuí hasta los comentarios y una compañera de la empresa ponía en su comentario "¿qué pasa en esa redacción?, ¿solo hay hombres?" (sic.). La cara que se me quedó debe de ser lo más parecido al grito de Munch que puede recrear una cara medianamente humana, ¿en que mundo vivimos?, ¿criticamos por falta de "paridad" a un grupo de animaciones formativas?, ¿debo criticar que una de las animaciones no fuera abiertamente gay para que fuese correcta acaso?.

Un vez visto esto recordé algo que había oido por la mañana mientras acudía al trabajo, resulta que alguna asociación médica no recomienda ver partidos de fútbol extremandamente decisivos debido a la tensión que pueden provocar en sus espectadores y los potenciales riesgos cardíacos. ¡Vaya!, pensé yo, ¡así empezó el tabaco!; y me temo que teniendo en cuenta el "generoso paternalismo de Papá Estado" en 20 años o tendrá que prohibir (por nuestro bien claro, porque lo que pasa es que nosotros no sabemos pensar por nosotros mismos) todo deporte, ya que puede ser malo. Pero vayamos más allá, los infartos los puede provocar la emoción, por ellos ¡solucionémoslo también!; prohibamos el cine, la literatura, el arte, todo por velar por la salud pública por supuesto; y la mejor manera de hacer una "labor preventiva" será controlar lo que enseñar en las escuelas, si el siempre bienintencionado "Papá Estado" nos dice qué enseñar y qué aprender todo irá bien.... ¡qué mundo!.

Lo peor de toda esta sarta de burradas es que como podrían llegar a considerarse "políticamente correctas" no descarto que acaben sucediendo. Eso sería el triunfo de todo lo absurdo, seria conseguir que lo absurdo pasase a ser sublime.

Visto lo visto, lo mejor que podemos hacer es disfrutar estos días de vacaciones y desconectar todo lo que podamos, ¡algo que siempre ha sido sanísimo!

¡Salud!

martes, 12 de abril de 2011

Alta Diplomacia

Aún estoy riéndome; ¡es que no puedo parar!, intentaré explicarme.

 Estaba ojeando la prensa cuando leo "Gran polémica en Chile y República Checa por causa de una pluma", ¡cielos! (pensé), ¿tendrán algún tipo de polémica por culpa de la "pluma" de álguien?, ¿acaso estoy leyendo un periódico que hace esas "inteligentes bromas" con la sexualidad de la gente?. Tras comprobar que mi sentido del humor cada día se parece más al de Pajares y Esteso (¡es lo que hay!) decido hacer lo que nunca hacen los grandes tertulianos de tele y radio, me leí la noticia (sí, sé que es una solución radical pero álguien tenía que hacerlo) y ví de que se trataba.

Situémonos, cumbre bilareral entre dos países medianos de la Unión Europea y de Iberoamérica, la República Checa y Chile, dos países que vistos desde fuera dan una sensación de seriedad; pues bien, comparten mesa el presidente chileno Sebastián Piñera y el presidente checo Vaclav Klaus, es el chileno el que contesta a una pregunta de un periodista mientras el checo (de un modo muy evidente) se aburre morrocotudamente y da sensación de estar en otro mundo hast aque pasa una cosa ¡repara en una pluma que está dentro de un estuche!; imaginando que nadie lo ve, nuestro amigo Vaclav "disimuladamente" coge la pluma, se la cambia de una mano a otra bajo la mesa y ¡"voila"! ¡la pluma desaparece en sus bolsillos y él se cierra la americana ¡bravo!

Los portavoces del gobierno checo no han tardado en dar explicaciones, ya que el cachondeo ya ha llegado a todo el mundo, diciendo (y posiblemente tengan razón) que el presidente checo tan solo estaba cogiendo un regalo que le habían hecho, pero aqui aparece una duda ¡¿como es posible que los políticos hasta para coger algo que es suyo pongan cara de estar robando?!, sin duda esta situación hace que una famosa frase sea más válida que nunca: ¡La mujer del César no solo debe ser honrada, sino parecerlo!; por desgracia solo una parte de los politicos cumplen una de las condiciones de esta frase, y esa condición es que son mujeres ¡no vayais a pensar otra cosa!

Como más vale una imagen que mil palabras, os dejo el enlace del cleptómano evento
http://www.youtube.com/watch?v=dRDzIYUiYJ8

¡Salud!

jueves, 7 de abril de 2011

Canso

O único que tiña hoxe claro á hora de comeza-la escritura no blog era que ía ser en galego, máis que nada por amosar a sorte que teño de vivir nunha terra con máis dunha lingua.

O problema aparece cando penso en qué escribir, e soamente teño unhas verbas na cabeza ¡estou canso!. Canso, canso psicolóxicamente e canso físicamente, vivimos nunha sociedade onde o cansazo parece ser a "marca rexistrada" que a define.

¿Quen non escoitou (ou mesmo dixo) nalgunha ocasión "¡estou canso de todo!"?; é unha frase canto menos contundente, ¿realmente é posible estar canso de todo?; con franqueza penso que non é así, e vou asinar varios exemplos: a xente está cansa fisicamente pero ¡vai (ímos) ó ximnasio!, é dicir, pagamos polo noso cansazo, pero ¡é pola nosa saúde!, polo que o cansazo é asumible; do mesmo xeito a xente está cansa de traballar , pero ¿non é o paro o máis preocupante cancro da nosa débil economía?, ¿non é o noso obxectivo traballar "no que sexa"? (o que é unha das explicacións a que a economía sumerxida sexa a primeira indústria da nosa querida terra galega...).

Todo isto lévame a unha conclusíón optimista (¡incrible en min!), todos estamos sempre a queixarnos, pero ó final sí que superamo-las cousas que nos cansan, e que non nos gustan. En conclusión, inda que o home (persoa humana, non vaian dicir que discrimino ás mulleres) é medio (ou sen medio) corrupto por natureza, tamén é quen de supera-los obstáculos que máis o amolan; é dicir, na actualidades estaremos mal pero penso que sairemos adiante, a trompicóns pero sairemos.

¡Saúde!