viernes, 30 de septiembre de 2011

Soy gallego y sé hablar castellano

La verdad es que es algo que se repite cada cierto tiempo, es algo que demuestra que la educación recibida por la clase política está llena de tópicos y prejuicios provincianos, pero desgraciadamente es algo que no nos retrata a los gallegos muy bien al ver determinadas reacciones.

Imagino que habrá bastante gente que ha leído la noticia sobre la "desafortunada" defensa del nivel del castellano de los niños catalanes (lo hace atacando a andaluces y gallegos, ¡qué original!, ¡qué provinciano!, eso demuestra que se puede ser un paleto de manual naciendo en la cosmopolita Barcelona) hecha por el presidente de la Genetalitat catalana Mas. El ¿honorable? Mas viene a afirmar que el nivel de castellano de los niños catalanes está al nivel de los mejores, y no al nivel de la "chusma" que no se puede entender (curioso argumento en el que demuestra o bien un clasismo radical o bien un todo vale), lo más curioso es que nuevamente se ataca a gallegos y a andaluces, casualmente jamás a vascos o a catalanes (en este caso es normal, ya que es un catalán en que demuestra su paletismo); es interesantísimo que el autoproclamado "rico del estado español" ataque a las comunidades pobres incluso en estos temas, ¡bravo!, ¡viva lo rancio!.

Pero de todos modos he divagado demasiado, lo que más me indigna de la noticia son determinados comentarios, de gallegos contra gallegos. Es indignante que haya gente a la que las rivalidades entre vecinos no le deje ver la realidad, hay gente que ríe la gracia de este clasista, hay gente que afirma "¡sí, es que a los de Coruña no se les entiende!; y todo por una rivalidad mal entendida. Parece que no se enteran (o no quieren enterarse) que el ¿honorable? ha nombrado Coruña como podría nombrar cualquier otra ciudad gallega, pero bueno, eso demuestra que el cainismo galaico es endémico, da igual ser sodomizado por el de fuera si al vecino lo sodomizan más veces, ¡es lo que hay!.

Para acabar parafrasearé a un poeta gallego llamado Eduardo Pondal en su poema "As queixumes dos pinos", que para más datos es el Himno Galego : "Máis só os ignorantes, e féridos e duros, imbéciles e escuros nos entenden non" para los que no lo entiendan: "Pero solo los ignorantes, y salvajes y duros, imbéciles y oscuros no nos entienden no"; es curioso, Pondal es el Nostradamus gallego, en 1890 definió a Mas, ya que por lo visto no nos entiende.



¡Salud! (y ¡fuera prejuicios clasistas!).

jueves, 29 de septiembre de 2011

Ó rematar sí era Barbaria (e III)

Sobreviviran, a tolemia seguía pero os bárbaros marchaban á sua casa, o camiño era por terra e pese a non estar moi seguros pediron a axuda do deus Gepus e él axudounos, inda non saben coma o fixeron pero chegaron a Barbaria, calados, centrados no camiño amosado por ese lonxano deus e sen ollar ás suas costas.

Á chegada a Barbaria pararon en Fortaleza do Rio, a primeira vila de Barbaria ó vir de Mariña e alí tiveron un festín, estaban moi tensos pero a ledicia da volta á terra gañaba ó medo. Na mente da maioría dos bárbaros soamente estaba o intre de chegar á sua casa na Cidade do Facho pero un deles non pensaba niso, un deles tiña unha obsesión co grupo, o grupo sería del ou de ninguén, o grupo sería asoballado pola sua vontade ou non viviría.

O que aconteceu non sei se é bo ou malo, a tolemia do bárbaro abarcaba toda Barbaria, quería controlalo todo, todo debía xirar ó redor del, definitivamente cruzar a fronteira non era algo bo para os bárbaros, a tolemia aniña nalgún neles e non sae.

Ós nosos amigos soamente lles queda loitar contra o seu antigo compañeiro, pero ben visto, eles eran bárbaros a sua terra era Barbaria e por algo tiñan ese nome; loitaban todo o tempo polo que simplemente farían o que sempre fixeron, loitar. E ante todo isto ¿acaso a expedición a Mariña toleou ó bárbaro?, comeza a verse que non, xa era un tolo en Barbaria, e Barbaria chamábase así por algo.

viernes, 23 de septiembre de 2011

Cizaña

Todos conocemos a alguien que actúa de ese modo, tienen la increíble capacidad de hacerlo y que aunque suceda en nuestras narices no nos demos cuenta, y justo es cuando ya ha pasado el tiempo cuando vemos lo que ha sucedido.

Lo hemos visto siempre, pero al escuchar esta mañana en la radio una referencia al escándalo sucedido ayer en TVE me ha venido a la mente. Ayer los políticos que están dentro del consejo de RTVE (siempre me pregunté qué hacen los políticos mandando en un medio de comunicación, pero es evidente, si quieres manipular a las masas tienes que controlar los medios) decidieron oficializar la censura previa informativa (realmente da la sensación que existe desde hace mucho tiempo, pero es echarle mucho valor,o mucha caradura, oficializarlo) y lo que es más delirante es que representante (no sé de que partido) que lo propuso para votación ¡se abstuvo!, ¡es un fenómeno!, ¡es el paradigma del que siembra cizaña!.

Era yo muy niño cuando descubrí lo que significaba la palabra cizaña, fue gracias a un cómic de Asterix que precisamente tenía ese título: "La Cizaña"; pero el desconocimiento de la palabra no me había impedido conocerla, quizá no entre mis amigos (aún éramos unos niños, podríamos ser unos pequeños cabronazos, pero se nos veía venir) pero sí entre los "maduros adultos". Han pasado los años, he crecido, dudo si he madurado ya que eso lo tendrá que valorar la gente, pero conforme he crecido he visto como la cizaña ha crecido conmigo, a mi alrededor, y he visto como todo el mundo sin excepción la ha sembrado alguna vez, pero también he visto como hay gente que se dedica a tiempo completo a su siembra, desconozco la causa pero imagino que algún beneficio les reportará.

No es que personalmente me haya sucedido nada relacionado con ello, pero la anécdota político-televisiva que antes comentaba me hace ver que precisamente de esta última clase son nuestros "amados" líderes; ansían dividir a como de lugar, enfrentar cueste lo que cueste, plantear situaciones de blancos y negros (que no de grises, nota para evitar que se escandalicen los políticamente correctos: ¡no hablo de razas ni de policías de Franco!), todo con un único fin, crear un caladero de votos sumiso y asegurarse con ello una poltrona; lo peor es que un planteamiento tan pueril funciona, tenemos lo que nos merecemos.



¡Salud! (si os dejan)

martes, 20 de septiembre de 2011

Verdadero valor.

Es una persona, un ser humano, y cada vez que se tiene la suerte de hablar con esa persona uno siempre aprende algo (independientemente de que hablemos de un tema trascendental, de un tema vanal, de una anecdota, de un dato, incluso de un libro o de una película), puedo afirmar que eso es un hecho casi imposible de conseguir.

Me resulta admirable que esa persona tenga multiples inquietudes en un mundo como el que nos rodea, cuando uno realmente está harto de todo se soprende y se alegra de que exista gente que se preocupe por los demás, es una feliz noticia, pero nuevamente es algo muy dificil de encontrar.

Es un soplo de aire fresco para la sociedad encontrar un ser humano que se cultive a si mismo, que se informe antes de hablar, que se preocupe por sus semejantes. No, miento, no es un soplo de aire fresco, es como un huracan en medio de un mar pacífico, es como encontrar un tornado en Artabria, es algo más que dificil de encontrar.

Me apena mucho, pese a todo esto, que esa persona no se valore como debería, ya que en mi opinión la sociedad ha sodomizado el concepto valor; se valoran cosas que simplemente están asociadas a la superficialidad pero bueno ¡es el sistema capitalista!, dinero y superficialidad sin preocuparse por el individuo ni por la sociedad, es el sistema que tenemos y que no conseguimos humanizar.

¡Ánimo!, ¿ahora como acabar?, pues diciendo una cosa a esta persona, a este ser humano (rogando por que haya más que se le parezcan), tú sí que vales, tú que no cotizas en los mercados, tú que no eres un producto, tú que no te vendes, tú sí que vales. Las personas así no deben de encerrarse en si mismas, deben compartir su forma de ser con los demás, humanizar (si es posible) a los demás; o al menos es la opinión del loco que escribe esto.



¡Salud!

¿Como nos puede pasar a nosotros?

Y así nos va. Y así seguimos. Y desgraciadamente seguiremos.

 A nivel familiar siempre tenemos la razón, luego la familia se equivoca. Nuestro barrio siempre es el bueno, mientras que los otros barrios o bien son pijos o bien son unos garrulos (curiosa la manera de etiquetar, palabra de moda, a la gente), pero Dios (o quién sea) libre a los demás de etiquetarnos a nosotros.

Nuestra ciudad es la mejor, sobre todo si la comparamos con la ciudad rival (que siempre existe, que siempre es vecina y que en el 99,99 % de los casos es complementaria de la nuestra). Nuestra región es siempre mejor que las del resto del país, lo cual no deja de ser curioso ya que la ciudad rival antes nombrada (y que es el paradigma de la estulticia y de la escoria) suele formar parte de nuestra región...¡como serán los de fuera de la región!.

Y ya seguimos rizando el rizo, nuestro país es mejor que el resto de los países de nuestro continente, que realmente no saben vivir porque los que sí sabemos somos nosotros ¡y que nadie lo discuta!. Pero vamos a ir más allá, nuestro continente es el mejor, ¿las causas?, ¡que desfachatez preguntarlo!, somos más avanzados que los que tenemos al sur, los que tenemos al otro lado del mar no dejan de ser una bizarra versión de nuestra cultura y los que tenemos al este ¡por favor! ¿como nos vamos a comparar?.

En resumen, somos la élite de la élite, y encima estamos convencidos de ello, ¡viva la alta autoestima!.

El problema es que nos paremos a ver como va todo, el problema es que analicemos primero nuestro entorno y luego nuestro país. Crisis internacional, gobiernos nacionales intervenidos, gobiernos no intervenidos (o sí) pero gobernando a bandazos, luchas cainitas internas.... con franqueza ¡menos mal que nos queda el alta autoestima!, ¡es una pena que no podamos pagar las deudas con ella!.


¡Salud!

viernes, 16 de septiembre de 2011

Chamémoslle Barbaria (II). ¿Seguimos chamándolle Barbaria?

Non vos contei todo sobor da noite dos bárbaros, antes de chegar ó seu refuxio investigaran como era a vida en Mariña, ese era o nome desa terra descoñecida. Sabedores de que os mariños eran xente nocturna saíron ó seu encontro pola noite, dividiron ó grupo en duas partes, unha parte deo grupo tería que facer amizade cos mariños, o outra parte facer tarefas de investigación e observar, non ia ser sinxelo.

O primeiro dos grupos tivo sorte, coñeceu mariños e mariñas, mesmo averiguou coma era a sua estranamente familiar lingua,  pescudaron coma se financiaban e ata foron levados a un tempo erguido na honra do seu Deus, o Deus Kahipoh, ó cal rendían loubanza inxirindo un estrano bebedizo cuxo nome non acadaron a entender; semellaba todo un éxito para a expedición, Barbaria ó fin entendería coma eran os seus veciños, eles serían uns heróes ó voltar á súa terra e os líderes decidirían que acontecería con Mariña nun futuro.

En troques a cousa non era tan sinxela coma pensaba o primeiro exitoso grupo, a tolemia aniñara no outro grupo nun dos membros, non so non completaran a sua misión, senón que todo o grupo se perdera en tódolos sensos, inda que incriblemente chegaron ó seu refuxio, onde ó final se atoparon coa outra parte da expedición entregada á adoración do Deus Kahipoh.

Á parte do grupo que fixo amizade cos mariños e coas mariñas o que máis lle chamaba a atención da noite era o novo culto que descubriran e que tanto os atraía, ¡ilusos!, o realmente perigoso estaba no seu compañeiro. Iso é o que explica o que contaba na anterior tirada, o perigo atopábase xunto a eles.

sábado, 10 de septiembre de 2011

¿Relato? chamémoslle Barbaria (I)

Era unha terra veciña de Barbaria, era unha terra irmá, a xente era coma os bárbaros, pero xa os antigos temían o troco dunha terra para outra ¿a causa?, a xente xa non era a mesma; nembargantes a lenda falaba soamente dos que entraban na terra bárbara, en non dos bárbaros que saían para ir á sua veciña terra.

Era unha magoa pero a propiedade conmutativa sí que ía, as personalidades trocaban, os enfrontamentos acontecían unha e outra vez no grupo de bárbaros, e mentres os bárbaros negábano. Na sua interioridade as cousas eran iguais, non entendían que o xeito de se comportar non era o axeitado para un ser racional, incluso se eras un bárbaro de Barbaria.

O máis curioso era que semallaba que os efectos do troco de terra eran demoledores para unha das persoas de Barbaria en non para os demáis, ó cabo do tempo semellaba que a adaptación dos demáis era perfecta e arrepiáballes a situación do seu compañeiro; a ira, os fiumes, as envexas eran os incribles cancros da situación. Os bárbaros falaban, mirábanse, arrepiábanse, tíñanse que conter (eran bárbaros, pero en Barbaria o primeiro era a defensa do Grupo, iso que fora de Barbaria chamaban erroneamente ser boa persoa); semellaba que os antigos non erraban, ó cruzar a fronteira para ir a Barbaria os estranxeiros toleaban, pero eles en realidade eran coma sempre, en troques o seu compañeiro tiña un serio problema, e inda por riba vivía no seu campamento.

A realidade era moi cruel, e amosaba que o problema non era do seu compañeiro, era deles, xa que despois de que os distintos grupos de exploración remarasen a noite de coñecemento da descoñecida terra todo o grupo estaba no campamento, a soidade podía ser un aliado pero ¿de quén?, ¿quén espertaría á mañá seguinte?, e se espertaban ¿qué día lles agardaría?, ¿qué loita terían que afrontar?.

martes, 6 de septiembre de 2011

Sin inspiración

Decía un tocayo mio que la inspiración debe cogerte trabajando; esto implica un problema para mi ya que cuando trabajo no estoy con este humilde y chapucero blog así que espero que no me pille trabajando.

He escuchado en múltiples ocasiones que la ira es un acelerador para la inspiración; me encuentro con otro problema, no siento ira dentro de mi en este momento, por lo que es un acelerador que no puedo pisar.

De igual manera se dice, concretamente por parte de los "compositores suicidas" que todos conocemos, que es en épocas de tristeza cuando mejor se crea; es lamentable pero es cierto, creo que es en esos momentos cuando más creativo me siento, así que entiendo que mi poca creatividad de hoy es una bendición para el bienestar de mi ¿alma?.

Ante todo esto me encantaría compartir con vosotros un autentico monumento a la inspiración y a la genialidad aplicada a la música. Disfrutadlo.




¡Salud!