jueves, 23 de febrero de 2012

Simple (ego sum)

Ayer por la noche descubrí en mi casa que soy una persona humana (veis ¡ya hablo como debe hacerse!, ¡ya no empleo un lenguaje sexista represor!, ¡ya no digo hombre!, ¡yuju!) poco evolucionada, por lo menos según los estándares aceptados. Tras cenar no sabía que hacer, ante lo cual busqué una película que ver y descubrí para mi sorpresa que tenía una película que me iba a garantizar risas fáciles, situaciones absurdas ,con las que reírme aún más y relajarme,y finalmente lineas argumentales en las cuales no tendría que romperme la cabeza y además no necesitaría estar concentrado para captar los más ligeros matices.

Sí, resulta que no iba a ver una sesuda producción británica en la cual la inclinación de la jarra al servir el agua era una metáfora de la sociedad esclavista del siglo XVIII; ni un film francés en el que el uso de un Citroën de color rojo lucifer (en este momento algunos que conozco están riéndose) es una alegoría contra el imperialismo automovilístico estadounidense; ni una película de culto española en la cual aparece ¡oh sorpresa! un transexual que representa la represión de una sociedad que durante siglos ha sido castrada por el clero ultracatólico dominante; ni tampoco una lacrimógena y pseudoindependiente obra estadounidense donde se ve la evolución de una familia judía, desde que huía del holocausto en la Alemania nazi hasta que su éxito económico la convertía en una familia hipercapitalista explotadora de afroamericanos (¡toma ya!, soy una persona humana nueva, ¡no he usado la palabra negro!, ¡qué majo soy!) y de inmigrantes hispanos ilegales, película que no sería más que una metáfora de la decadente evolución de EEUU (creo que Oliver Stone y Spielberg ya pueden empezar con el guión ¡se lo he puesto a huevo!)

No no vi nada de eso, vi, ¡nada más y nada menos! que un espagueti western simplón evidente y de violencia gratuita y sin sentido (y que seguramente se convierta en un clásico porque ¡no veáis lo políticamente incorrecto que era!), vi "Le llamaban Trinidad", ¡y me reí!.

Conclusión, como la mayoría de las personas humanas (si es que merezco un premio, ¡que poco sexista soy!, ¡que tío!, ¡sigo sin decir hombre!) soy simple y he llegado a reconocerlo, o bien me he caído o he llegado a un escalón superior, ¡el tiempo lo dirá!.

Yo ahora mismo solo puedo deciros una cosa ¡sed felices! y ¡poneros el mundo por montera!.


¡Salud!

martes, 21 de febrero de 2012

Algo huele a podrido....

Recuerdo un curso al que asistí durante mis años en la Universidad, eran los años del "España va bien" de Aznar y el ponente del curso nos dijo (entre otras muchas) una frase que me quedó grabada: "En el momento que veáis portadas de los periódicos que digan que todo está fatal, que veáis amenazas de huelgas generales por doquier, que se hable de elevadas cifras de paro y que haya disturbios en la calle, ¡es el momento de entrar en bolsa ya que las ganancias que podréis obtener a medio plazo serán brutales!". Pues está claro que hay que entrar ya que ¡todo lo anunciado por este profesor ya se ha cumplido!

El pequeño, minúsculo, ridículo, si me apuráis casi paupérrimo, detalle es que resulta ¡mira tú por donde!, que para entrar en bolsa hay que tener dinero (al menos el común de los mortales) y con la situación actual de paro, aumento de impuestos por doquier, recortes en todo gasto público (que en cuanto lleguen salvajemente a gastos básicos como sanidad y educación vamos a tener que echarnos a temblar) ¿es posible pensar en invertir?; si a eso añadimos la poca confianza existente en el sector financiero ¿no es acaso cierto que la gente ya habla de meter en el colchón su dinero en lugar de llevarlo a cajas o bancos?. En resumen ¿no es verdad que el sistema se está viniendo (una vez más) abajo?.

Y mientras el sistema se viene abajo y los que siempre (enarbolando banderas de izquierdas o de derechas) han estado en el poder siguen en él sin trazas de ir a dejarlo (¡antes morir que abandonar la moqueta!),  ¿qué soluciones escuchamos a los que se autoproclaman "antisistema"? (que en ocasiones son tan sistémicos como el propio sistema), ¿acaso en la mayor parte de las ocasiones no nos encontramos con soluciones mil veces oídas desde principios de siglo XX, implementadas en distintos países y que no han funcionado?... señores, es 2012, no 1912, pensemos, imaginemos, pongámonos a crear.... creo que hablar a estas alturas de liberalismo económico y de keynesianismo es lo mismo que si volviéramos a hablar del patrón oro (¡ojo!, lo he llegado a escuchar!).

En resumen, estamos jodidos, sí, realmente jodidos, y pretendemos curar el cáncer que destroza nuestra sociedad con propuestas de curanderos.... a lo mejor sucede un milagro y funciona pero mi agnosticismo natural me dificulta creer en ellos. ¿Acaso seremos capaces de inventar algo nuevo? o bien ¿hemos llegado al punto en que el hombre no es capaz de innovar?, quiero creer que no pero parece que nos obligan a ello.


¡Salud!

viernes, 17 de febrero de 2012

Vixilia

Él non sabía qué dicir, non sabía qué facer, de feito distaba moito de ser unha persoa decidida (máis ben era a indecisión en persoa), ou é posible que sí. En realidade tiña moi claro o que quería, pero non sabía cal sería o xeito de expresalo, en definitiva era un problema de comunicación ou de cobardía, nin él mesmo o sabía.

Pero o tempo pasaba e pasaba, nunca parou e agora non había causa algunha para que parase, as cousas seguían os raís que tiñan definidos e él non era quen de acciona-lo mecanismo que trocaba a dirección das vías dese tren chamado tempo. Nalgunhas ocasións decidíase a facelo, arrepiáballe o posible fracaso e botábase atras novamente, semallaba (coma xa dixen) indeciso, nembargantes tiña moi claras as cousas, era algo que semellaba insostible.

Finalmente espertou, e o que tiña era o mesmo que tiña antes, e iso non era o que realmente desexaba. A súa indecisión era o seu erro.

jueves, 16 de febrero de 2012

¡Viva el Rey Carnal!

Don Carnal, ¡ha llegado el carnaval!. Cada año viene, cada año se va prometiendo que volverá ¡y cumple!;sí, es evidente que Don Carnal es de otra época, ya que ¡cumple sus promesas!, ¿que ser humano (persona humana vale, no me riñáis) cumple sus promesas hoy en día? no sé, se sigue estudiando sobre el tema, creo que quien pueda llegar a una respuesta se llevará el Nobel.

Que si es una fiesta pagana, que si marca la cuenta atrás para la Semana Santa, que si fue prohibido, que si no lo fue, ¡no importa!. Hablamos de unos días en los que la gente deja (o al menos debería intentarlo) atrás gran parte de los perjuicios que copan su vida diaria y se dejan lleva; lo que se busca es divertirse, reirse de uno mismo y reirse con los demás, es sencillo (y a la par muy complicado) simplemente hay que dejarse llevar.

Este año veremos como nos reimos de la crisis, del paro, de la corrupción política, de la corrupción aristocrática, de la corrupción deportiva (definitivamente España es un país en el que nos gusta corrompernos, o eso parece), y seremos capaces porque es carnaval. Si somos capaces de hacerlo durante unos días, ¿por qué no hacerlo el resto del año?, es posible que con un punto de humor salgamos mejor de los multiples líos en los que estamos metidos (tanto como sociedad como individualmente), sí ya sé que nuevamente "consejos doy, para mi no traigo".

En pocas palabras y a modo de resumen: Disfrutad de lo que se os presente. Yo para dar ejemplo, y para reirme un poco, os invito a "disfrutar" de este video de un grupo """tristemente"""  separado la semana pasada. Enjoy it! (if you can).


¡Salud!

lunes, 13 de febrero de 2012

Crise (consolémonos co liderato)

Moi curioso é este mundo que nos rodea. Crise, crise, crise e máis crise, fálase de crise nas radios, nos xornáis, nas televisións, nas rúas, en tódalas partes. Semella que a crise económica é o detonante que fixo xurdir unha innumerable cantidade de distintas crises, que se ben sempre existiron, non se falaba delas, mesmo poderíase dicir que a crise económica en realidade non é máis ca un síntoma dunha crise inda maior, que non é outra que a Crise da Sociedade (sí, ambalasdúas con maiúsculas).

Onte pola noite no parlamento grego facíase unha votación, nela aprobarían (ou non) as imposicións da troika que parácticamente "de facto" e "de iure" goberna ós gregos (e tamén ás gregas, non vaia ser que sexa acusado de empregar-la lingua dun xeito sexista....); mentras, nas rúas, ás portas do parlamento, as manifestacións multiplicabanse, e os disturbios tamén. O lume consumía casas, tendas, mobiliario urbán, mesmo a algún policía a a algun manifestante; pero o máis curioso do tema (para min) aconteceu cando onte pola noite intentei segui-los feitos por medio do internet, entrei en dous xornáis de tendendia ideolóxica oposta (unha costume que recomendo) e ..... as novas que presentaban sobre o acontecido en Grecia eran ¡a mesma!, ¡simplemente unha nova de axencia coa mesma foto!.

Semellará unha parvada pero, os medios eran opostos pero a nova igual (en puntos, comas e imaxes), é evidente, a pluralidade morre, e unha nova sociedade parece estar a nacer, pero non por ser nova ten porqué ser mellor.

Inda así teño un consolo, ¡o Dépor é líder!, sí, sei que é pouca cousa pero ¡son un home moi sinxelo!, tan sinxelo coma este humilde e chapuceiro blog.


¡Saúde!

lunes, 6 de febrero de 2012

Ejemplo ¡Sí señor!

Tijeretazo, nos recortan por todos lo lados, no paran de hacerlo, dicen que es por nuestro bien. Los EREs están en todos los lados, incluso se rumorea que partidos políticos y sindicatos están al borde de ellos (o sumergidos en ellos de un modo discreto); cada día nos amanecemos con la noticia de que cierra una tienda que lleva toda la vida ahí, vemos como el comercio (y con ello una forma de vida secular) está muriendo a manos de las grandes superficies (en resumen, del gran capital) y como el que sobrevive lo hace a base de apretarse mucho el cinturón.

Estamos en un escenario en al cual en el que todo el mundo intenta eliminar cualquier gasto supérfluo, la gente ya no cena fuera de casa, cena en casa; la gente va menos al cine; la gente ha limitado su ocio; las vacaciones han cambiado, se hacen desplazamientos cortos y no viajes de cientos e incluso miles de kilómetros.

Toda esta situación la soportamos estoicamente y con al espada de Damocles de un gobierno que prácticamente nos insinúa (o directamente nos dice) que nos va a empezar a cobrar, más tarde o más temprano, por los que (a mi modo de ver) son lo dos pilares básicos del Estado del Bienestar: Salud pública y Educación pública. La humilde opinión de este chapucero bloguero es que esos dos pilares tienen que ser defendidos con uñas y dientes, y creo que la gran mayoría de la sociedad estará de acuerdo, pero el problema es que los estamentos públicos no predican precisamente con el ejemplo: la semana pasada salió a la luz el ejemplo paradigmático: La UNED ha remitido a sus estudiantes un maravilloso manual para aprender a como "Escribir de un modo no sexista", ¡genial!, ¡insultemos más a la especie humana!(como si no se insultase ya bastante ella misma); en un contexto de reducción de gasto, de temer por la sanidad pública, de temer por la educación pública y de aterrorizarnos por la pérdida de ventajas (derechos) sociales largamente luchadas TIRAMOS el dinero PUBLICO en manuales de creación y propagación de lo más parecido que hay a la "neolengua" orweliana.

¿Como nos podemos extrañar de que nos pase lo que nos pasa cuando consideramos que es sexista decir alumnos y no alumnado?. Así nos va, y por desgracia parece que al cosa irá a peor gracias a todos nosotros.

¡Salud!