Tiña frío

Tiña frío  abrigábase para pasalo e non o sacaba do corpo. Semellaba que a friaxe non saía do corpo, non tiña xeito de que o calor entrase nel.

Frío, frío e máis frío. O tremor do seu corpo non era algo normal, non había explicación algunha para ese comportamento corporal; non facía frío. estabamos en febreiro pero inda así, tras uns días de forte choiva semellaba que o tempo xa era o habitual, mesmo algunhas raiolas de sol saían entre as nubes, semellaba o típico parón entre treboadas e treboadas invernáis.

Cando ia pola rúa pensaba que era Bibendum, mesmo non se podía mover con liberdade; e xa non falamos de sentarse, iso era todo un espectáculo, tiña tal cantidade de capas que o feito de flexiona-lo seu corpo era digno de protagonizar un programa de "Fenómenos Sociáis" (se é que iso existe).

Pero seguía a tremer, semellaba que algo ía mal nel e estaba preocupado. Ata que un día estaba na súa casa loitando por raña-las súas costas e oíu coma petaban na porta. Foi o máis rápido que os temblores do seu corpo lle deixaban e abriu, alí estaba o carteiro cunha carta certificada, el abríuna, e atopou unha mensaxe moi sinxela:

"Ola"

E repentinamente o frío pasóu.