Tes unha terra, traballas esa terra, loitas por ela e tratas de acadar algo dela, algo que axude ós teus e a ti mesmo, algo bo.
Esa terra segue nas túas máns, e cando morres pasa a ser dos teus fillos, e eles víven cousas moi semellantes ó que ti sentías, senten coma se a terra fose unha continuación do seu corpo, da súa alma. Esas terras son alguén máis da tua familia, esas terras son ese algo que axudará nos intres de necesidade, será o salvavidas ó que podes asirte cando as cousas non vaian ben.
Cuidar dela, traballar nela, mirar para ela con felicidade cando ves que os teus poucos (ou moitos) esforzos teñen o seu froitos é unha ledicia...pero entón tes que ver que a esa terra pásalle esto
E non entendes nada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario